ساعت غواصی یک لوازم جانبی شیک است که باید در مجموعه هر خبره حرکات با کیفیت باشد. آنها نه تنها با کت و شلوار تجاری یا ترکیبی از پیراهن + جین به خوبی ست می شوند، بلکه برای هر فعالیتی از جمله غواصی که برای آن طراحی شده اند نیز مناسب هستند.
موافقم، این تا حد زیادی زندگی را ساده می کند و تعداد ساعات مورد نیاز برای یک زندگی راحت را کاهش می دهد. من همیشه 8-10 "سه دست" برای یک کت و شلوار و چند مدل معمولی برای اوقات فراغت داشتم، اما دستیابی به چندین مکانیسم صحیح "غواصی" به من این امکان را داد که مجموعه ای از کمترین جذابیت ها را "تمیز کنم" و هزینه را صرف کنم. پول آزاد شده در ساعت های جدید
یکی از این مدل ها بود Diver 200 (M2Z-200-002) شرکت ایتالیایی M2Z. این شرکت جوان است و تاکنون تنها یک مجموعه را منتشر کرده است. به طور دقیق تر، یک مدل Diver 200 در هشت رنگ. در عین حال این مدل 200 متر مقاومت آب دارد که ببینید بد نیست. بیایید به یاد بیاوریم که تاریخ بزرگ و جالب ساختمان ساعت غواصی چگونه آغاز شد!
شیرجه رفتن در پرتگاه
تعداد کمی از مردم می دانند، اما در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20، غواصان از ساعت های ضد آب استفاده نمی کردند. آنها مشکل اندازه گیری زمان را به روشی نسبتاً اصلی حل کردند - یک ساعت معمولی در داخل کلاه غواصی وصل شده بود. در دهه دوم قرن بیستم، تجهیزات غواصی کوچکتر و برای غواصی آسان تر شد، بنابراین مهندسان شروع به ساخت ساعت های ضد آب برای غواصان حرفه ای و دانشمندان تحقیقاتی کردند.
نقطه عطف تاریخ در سال 1926 اتفاق افتاد، زمانی که رولکس یک پتنت برای یک قاب ضد آب مجهز به مهر و موم ضد هوا خریداری کرد و Oyster را روانه بازار کرد. برای اینکه منحصر به فرد بودن این ساعت را به همه نشان دهد، این شرکت یک شنا از طریق La Mashne شناگر بریتانیایی مرسدس گلیتز ترتیب داد. این ساعت از گردن شناگر آویزان شد و بیش از 10 ساعت را در آب سرد سپری کرد، اما عملکرد و دقت خود را حفظ کرد. این امر باعث ایجاد شور و هیجان در بین مردم و فروش گسترده مدل جدید شد.
با این حال، شرکت Omega آماده است تا در مورد اینکه دقیقاً چه کسی اولین تولید کننده ساعت های غواصی است که مدل Marine را با یک قاب دوبل جمع شونده و قابل جابجایی (البته ثبت اختراع) در سال 1932 منتشر کرد، بحث کند. این ساعت به‌عنوان یک ساعت با قابلیت تحمل فشار 13,5 اتمسفر (معادل غوطه‌ور شدن در عمق 135 متر) به طور رسمی تأیید شده است. ارتش ایتالیا تصمیم گرفت ساعت های ضد آب را به Panerai سفارش دهد و در سال 1935 دسته ای از ساعت های Radiomir را دریافت کرد. پس از آن، تولید مدل های مشابه توسط شرکت های ساعت سازی دیگر آغاز شد. درست است ، آنها عملاً با یکدیگر تفاوتی نداشتند ، که به دلیل طراحی کیس بود.
هلیوم موذی
در سال 1953، زمانی که رهبران بخش نخبگان شناگران رزمی فرانسوی به ساعت سازان سوئیسی Blancpain، که به ساعت هایی با قابلیت کار در اعماق زیاد نیاز داشتند، وضعیت به شدت تغییر کرد. مهندسان کارخانه نوع جدیدی از کیس را با یک محفظه اضافی ایجاد کردند که در آن مخلوطی از هلیوم و هوا پمپ می شد و به لطف آن کالیبر می توانست در عمق 50 فتوم (91,5 متر) مشخص شده توسط مشتریان کار کند. این مدل Fifty Fathoms ("50 Fathoms") نام داشت و آنها اولین ساعتی بودند که واقعاً توانست تا این عمق شیرجه بزند. در آن سال ها اعتقاد بر این بود که 90 متر حد غواصی ایمن برای یک فرد است. استفاده از قاب دوتایی توسط Edox در سری ساعت های دلفین، محدودیت غواصی را به 200 متر رسانده است.
شرکت سیکو که در سال 1968 اولین شرکتی بود که ساعت‌ها را در جعبه‌های مونوکوک عرضه کرد، راه انقلابی خود را طی کرد. مزیت این طرح در حداکثر استحکام و مقاومت بدنه در برابر آب است، زیرا از یک تکه فولاد ماشین کاری شده و اصلاً روکش پشتی ندارد. این دقیقا قاب فولادی ضد زنگ 316L است که در ساعت M2Z یافت شده است که مجموعه من را گسترش داده است. همانطور که می دانید، یک قاب ساعت حداقل دارای سه نقطه ضعف (آسیب پذیر در برابر مایعات) است - دهانه تاج، شیشه و پشت قاب. با استفاده از مونوکوک، M2Z یکی از دلایل اصلی نشت را حذف کرد.
دوستان اغلب از من می پرسند - "چرا ساعت های غواصی مجهز به دریچه هلیوم هستند؟" دارم میگم. مخلوط تنفسی که توسط غواصان در غواصی در اعماق دریا استفاده می شود حاوی هلیوم است. واقعیت این است که نیتروژن معمولی در اعماق زیاد باعث ایجاد حالت مسمومیت دارویی می شود، بنابراین با هلیوم جایگزین می شود. با این حال، مولکول های هلیوم آنقدر کوچک هستند (27 برابر کوچکتر از مولکول های نیتروژن) که به راحتی می توانند به واشرهای مهر و موم شده ساعت که برای محافظت از آب دریا طراحی شده اند، نفوذ کنند. در نتیجه، بدنه را می توان به طور کامل با هلیوم پر کرد، که وقتی غواص به سطح بالا می رود، به سرعت شروع به انبساط می کند و شیشه ساعت را فشرده می کند و به مکانیسم آسیب می رساند.
بنابراین، ساعت های غواصی شروع به مجهز شدن به یک دریچه مخصوص کردند که در هنگام صعود، گاز را به بیرون آزاد می کند و آب را از ورود باز می دارد. طراحی مونوکوک ساعت M2Z با محافظ هلیوم بدون سوپاپ، آب بندی کامل را تضمین می کند و از ورود هلیوم به داخل ساعت جلوگیری می کند.
در عمق زیاد
بیایید نگاهی دقیق تر به مدل M2Z بیندازیم. همانطور که گفتم کیس در فرمت مونوکوک اجرا می شود، یعنی از یک تکه فلز ماشینکاری می شود. بدون پوشش پشتی - بدون واشر آب بندی - امکان ورود آب به داخل منتفی است. فولاد 316L به دلیل استحکام و مقاومت در برابر خوردگی آن انتخاب شد. در پشت قاب، تصویر کوسه، تاج و کتیبه M2Z حک شده است. علاوه بر این، یک دایره برجسته به رنگ های پرچم ایتالیا وجود دارد. در موقعیت ساعت 4، یک تاج پیچ دار (مجهز به یک حلقه آب بندی دوتایی) وجود دارد که توسط برجستگی های فولادی کیس و یک کلاه لولایی اضافی از آسیب در هر دو طرف محافظت می شود.
یک کریستال ضخیم یاقوت کبود با یک درج سیلیکونی کمی بالای قاب چرخان (فقط در جهت خلاف جهت عقربه‌های ساعت) بیرون زده است. احتمالاً بیرون زدگی قاب و محافظت از شیشه در برابر آسیب در هنگام غواصی صحیح تر است (من موفق می شوم شیشه ساعت را در برابر موانع مختلف به شکل درهای روی زمین بکوبم ، بنابراین این موضوع برای من بسیار مرتبط است) اما مهندسان تصمیم متفاوتی گرفتند. من فرض می کنم که فشار آب به طور همزمان شیشه را به بدنه فشار می دهد و آن را کمی صاف می کند و واشر آب بندی را می بندد. در نتیجه حتی هلیوم هم نمی تواند از آن نفوذ کند. و بدون دریچه هلیوم، و بدون سوراخ اضافی در مورد. مقاومت ساعت در برابر آب 200 متر است. من فکر می کنم که بدون تغییرات اساسی در سازه، می توان آن را به 300-400 متر افزایش داد. به احتمال زیاد این کار با عرضه مجموعه بعدی این برند انجام خواهد شد.
حرکت اتوماتیک Seiko NH35 ساخت ژاپن قابل اعتماد و دقیق در داخل کیس تعبیه شده است. 24 جواهر در حرکت وجود دارد، فرکانس 21600 نیمه نوسان در ساعت است. ذخیره برق 41 ساعت پنجره تاریخ در موقعیت ساعت 3 است.
عقربه‌های این ساعت‌ها به سادگی بزرگ هستند، زیرا هرچه عناصر بزرگتر و فسفر بیشتری روی آنها وجود داشته باشد، درخشان‌تر می‌شوند و برای مدت طولانی‌تری زیر آب قابل خواندن می‌مانند. و بسیار گسترده تر و بزرگتر از مدل های کارخانه های دیگر. و برای اینکه عقربه های بزرگ بیش از حد سنگین نباشند (بار اضافی روی مکانیسم)، آنها را اسکلت بندی کردند که بر خوانایی تأثیری نداشت. نشانگرهای ساعت بزرگ حتی در آب نه چندان شفاف کاملاً قابل مشاهده هستند (فرصتی برای انجام آزمایش وجود داشت).
من از بند راحت ساخته شده از پلیمر ضد حساسیت (FKM) که به دلیل مقاومت بالا در برابر اشعه ماوراء بنفش، مواد شیمیایی و اکسیدان در صنعت هوافضا استفاده می شود، بسیار خوشم آمد. هر بند دارای سگک فولادی ضد زنگ 316 لیتری و مکانیزم آزادسازی سریع برای تعویض آسان بند است. به طور کلی، M2Z یک مدل موفق بود و قطر 46 میلی متر برای من بهینه بود. این ساعت زیبا به نظر می رسد و به راحتی روی دست می نشیند.
