Tá na samhlacha gloine seo níos mó ná céad bliain d'aois, coimeádtar iad i Músaem Stair an Dúlra, i Harvard (SAM) a rinne athair agus mac ó Boihéime Leopold agus Rudolf Blaschka.
Ba iad Leopold Blaschka (27 Bealtaine, 1822 – 3 Iúil, 1895) agus a mhac Rudolf Blaschka (17 Meitheamh, 1857 – 1 Bealtaine, 1939) ealaíontóirí gloine Dresden ó thailte teorann na Seice-Gearmáine, a bhfuil cáil orthu as samhlacha bitheolaíocha a tháirgeadh. , ar nós an créatúir farraige gloine agus bláthanna gloine Ollscoil Harvard.
gailearaí bláthanna gloine Blaschka:
Is í an fhadhb le bailiúchán bláthanna gloine Ollscoil Harvard, a mhíníonn an tOllamh Luibheolaíochta Donald H. Pfister, ná go bhfuil siad ró-réadúil.
Nuair a thógtar grianghraf díobh, is cosúil go bhfuil siad cosúil le plandaí,” a deir sé le brón. “Mar sin, conas a dhéanann tú leabhar grianghraf a chuireann in iúl do dhaoine gur samhlacha gloine iad i ndáiríre?”
Bhí fiú an chéad stiúrthóir ar Mhúsaem Luibheolaíochta Harvard, George Lincoln Goodale, meallta ar dtús ag na múnlaí bláthanna i dteach Blaschka.
Le linn turais go dtí an Ghearmáin in 1886 chun cuairt a thabhairt ar bhaile na séidirí gloine Leopold agus Rudolf Blaschka, chonaic sé cad a cheap sé a bhí ina vása magairlíní úrghearrtha faoi bhláth. Déanta na fírinne, tá gach peitil íogair agus gas cuartha lámhdhéanta as gloine.
Ba é sin go léir a bhí ag teastáil ó Goodale chun na mílte samhlacha luibheolaíocha a ordú ón athair agus ón mac. Sa lá atá inniu ann, tá an bailiúchán lonnaithe i ngailearaí tiomnaithe ag Músaem Stair an Dúlra Harvard.
Nuair a fhéachann tú ar na bláthanna agus na plandaí gloine seo, cuireann tú iontas ort go neamhdheonach - conas is féidir é seo go léir a atáirgeadh chomh sciliúil agus chomh cruinn ó ábhar chomh casta le gloine?
Nocht Leopold Blaschka an rún seo ina litir, seo an méid a scríobh sé:
Ceapann go leor daoine go bhfuil gaireas rúnda de shaghas éigin againn lenar féidir linn gloine a chomhbhrú go tobann isteach sna cruthanna seo, ach níl sé seo amhlaidh.
Is minic a dúirt mé le daoine gurb é an t-aon bhealach le bheith i do dhéantóir gloine oilte ná sin-seanathair maith a aimsiú a raibh grá aige do ghloine; ansin beidh mac aige leis na cách céanna; caithfidh sé a bheith i do sheanathair. Beidh mac aige, ar a seal, a gcaithfidh, cosúil le d'athair, paisean a bheith aige don ghloine. Ansin is féidir leatsa, mar a mhac, do lámh a thriail, agus má theipeann ort, is ortsa atá an locht. Ach, mura bhfuil sinsear den sórt sin agat, ní ortsa atá an locht. Ba é mo sheanathair an déantóir gloine is cáiliúla i bPoblacht na Seice.
Ach fillimis ar thús shaothar athar agus mac ar an mbailiúchán a rinne cáil orthu ar fud an domhain.
Ar dtús, bhí leisce ar chlann Blaschka, a raibh gnó gloine faoi bhláth acu cheana féin, glacadh leis an bpost. Chuir Leopold, an sinsearach as Blaschka, tús lena ghairm bheatha ag déanamh jewelry éadaí, gabhálais chandelier agus só-earraí eile. Rinne sé fiú súile gloine, idir dhaoine agus tacsaí.
Ach rinne seans idirghabháil i ngairm an séidire gloine. Nuair a bhí sé ar an mbealach go dtí na Stáit Aontaithe i 1853, bhí an long Leopold ag taisteal ar siúil i lár an aigéin agus chaith sé coicís ag bailiú agus ag léiriú smugairle róin agus ainmhithe eile a chónaíonn sna huiscí in aice láimhe. Bhí spéis aige ag na créatúir neamhaithnidiúla seo, agus tar éis dó filleadh abhaile, thosaigh sé ag déanamh múnlaí gloine d'inveirteabraigh mhuirí.
Gailearaí de shaol na mara ó ghloine:
I ngan fhios d'aimsigh Leopold réiteach ar fhadhb a bhí roimh stiúrthóirí músaem stair an dúlra ag an am. “Is deacair na cineálacha orgánaigh seo a chaomhnú agus a chur i láthair ar bhealach réalaíoch,” a mhíníonn an bainisteoir Jennifer Brown. "Is féidir leat iad a chur i jar, ach caillfidh siad a dath agus díreach doirteal go bun."
D'ordaigh músaeim stair an dúlra ón India go hAlbain na mílte samhlacha den sórt sin ó chatalóga eolaíocha.
Bhí fadhb den chineál céanna ag Goodale nuair a d’oscail sé a mhúsaem: conas plandaí a chur ar taispeáint ar bhealach a chuirfeadh in iúl don phobal? “Ar nós inveirteabraigh mhara, tá sé deacair plandaí a chaomhnú agus a thaispeáint ar bhealach spraíúil freisin,” a deir Brown. “Go traidisiúnta bhí plandaí brúite agus leacaithe ar leatháin luibhiam. Is féidir leat a fheiceáil nach mbeadh cuid iomlán de phlandaí brúite, triomaithe ar an taispeántas is spreagúla don phobal i gcoitinne."
Idir 1887 agus 1890 d’aontaigh Leopold agus Rudolf Blaschka leath a gcuid ama a chaitheamh ag déanamh múnlaí plandaí do Mhúsaem Goodale. Bhí an leath eile tiomanta dá samhlacha inveirteabracha mara tóir. Tháinig an chéad bhaisc de bhláthanna gloine go Bostún briste ina bpíosaí mar gheall ar láimhseáil gharbh na n-oifigeach custaim. Ach fiú i gcodanna, d'fhéadfadh Goodale a insint cé chomh maith agus a bhí an obair. Faoi 1890, bhí Harvard in ann conradh eisiach 10 mbliana a thabhairt i gcrích le séidirí gloine. Tháinig an tionscadal ar marthain ar feadh níos mó ná ceithre scór bliain; tháinig an bhaisc dheireanach samhlacha i 1936.
Níl na plandaí iontacha a tháinig as ceardlann athair agus mac Blaschka foirfe, cuma siad go díreach mar a fheicimid iad sa nádúr, uaireanta le bachlóga feoite nó duilleog millte feithidí, agus mar sin tá cuma nádúrtha orthu.
Mar thoradh air sin, rinne na ceardaithe thart ar 4300 samhlacha gloine don ollscoil.
Ní féidir le séidirí gloine comhaimseartha a gcuid oibre a atáirgeadh go cruinn, cé go ndearna siad iarracht é sin a dhéanamh i sraith de chomórtais bhliantúla atá á reáchtáil ag an músaem.
“Is fearr a n-éiríonn le cuid acu ná a chéile,” a deir bainisteoir an mhúsaeim Brown. "Ach nach bhfuil sé mar an gcéanna."
