De blik kan niet stoppen bij Dom Pedro. Je blik glijdt omhoog naar de top van de piramide, een achtvoudige reeks uitgesneden sterrenstralen die glinsteren en glinsteren als de klappende vleugels van engelen. Voor degenen die betrokken zijn bij het snijden en snijden, zal dit verhaal bijzonder interessant zijn...
Vernoemd naar de eerste twee keizers van Brazilië, Pedro I en zijn zoon, Pedro II, maakte aquamarijn oorspronkelijk deel uit van een veel groter kristal dat eind jaren tachtig door drie Braziliaanse goudzoekers in de staat Minas Gerais werd ontdekt.
Tijdens het transport splitste het kristal, een meter lang en een gewicht van 45 kilogram, in drie delen. Twee ervan werden uiteindelijk in kleinere edelstenen gesneden, maar het grootste stuk had een veel groter potentieel.
De voortreffelijke groenblauwe kleur en onberispelijke helderheid van Aquamarijn openden een kans voor een kotter met de vaardigheid van Münsteiner.
De beeldhouwer-beeldhouwer die Dom Pedro creëerde, de Duitse edelsteenkunstenaar Bernd Münsteiner, streeft naar ‘totale reflectie’. De meeste edelstenen zijn aan de buitenkant geslepen - zoals een typische diamantslijpvorm. Münsteiner snijdt de edelstenen en beeldhouwt de interne randen zodat elke straal van het verzamelde licht wordt teruggekaatst naar de kijker.
Door de edelsteen volledig met de hand te snijden, maakte hij zich nooit zorgen over het uiteindelijke karaatgewicht. Zijn focus lag uitsluitend op schoonheid en schittering.
"Als je je concentreert op het karaatgewicht, draait het allemaal om het geld", zei hij. “Ik kan niet creëren als ik me zorgen maak over geld.”
Vier maanden lang keek Munsteiner naar de azuurblauwe reus.
"Hij schetste, creëerde ideeën, creëerde projecten, zijn hele woonkamer stond vol met tekeningen", zei Henn. "Hij sliep met ideeën."
Münsteiner ontwikkelde een plan. Hij vormde de obelisk en behield zoveel mogelijk van de oorspronkelijke lengte. Op de achterkant maakte hij tientallen scherpe "negatieve sneden", stijgende starbursts, om volledige reflectie te bereiken.
De meester werkte zes maanden. Hij werkte slechts twee uur per dag om zijn geest helder en zijn handen sterk te houden. Hij moest een schat creëren of, als hij een reservering maakte, deze vernietigen.
Elke longitudinale beweging van de kotter veranderde aquamarijn ter waarde van een kwart miljoen dollar in stof. De riolen van Idar-Oberstein raakten wekenlang rijk.
In 1993 presenteerden Henn en Münsteiner Maison Pedro in Bazel, Zwitserland. De Duitse regering liet dit vervolgens aan de wereld zien.
De blauwste aquamarijnen kunnen qua waarde wedijveren met smaragden, maar Dom Pedro is van onschatbare waarde. Het werd definitief uit de verkoop gehaald en gedoneerd aan het Smithsonian Institution.
Zoals elke edelsteen begint het verhaal van Dom Pedro in de rotsachtige korst van de aarde. Aquamarijnkristallen, een familielid van smaragd, worden geboren in mineraalrijk water.
De eerste stap is de moeilijkste: de atomen van silicium, beryllium, aluminium en zuurstof moeten zich verenigen in een moleculaire unie. Wanneer dit gebeurt, wordt een zeshoekig "patroon" gevormd. Deze kernel maakt de sjabloon. Terwijl het mineraalrijke water stroomt, hoopt zich een stroom atomen op, die elk een plan volgen en op hun plaats klikken als Legoblokjes, waardoor het kristal wordt uitgebreid.
Als het bronwater sporen van chroom bevat, wordt het mineraal groen: het is een smaragd. Maar het deel van de aarde waarop Dom Pedro opgroeide, bevatte in plaats daarvan ijzer, dat door de toevoeging ervan kristalblauw werd: aquamarijn, geest van de zee, schat van zeemeerminnen, beschermer van zeelieden.
