Hope's diamant is de meest mysterieuze steen

Er zijn tientallen grote diamanten met hun eigen naam. Bovendien gaat de geschiedenis van elk vergezeld van een legende. Een van de bekendste enorme blauwe diamanten is de Hope Diamond. Het is vernoemd naar een van de eigenaren van dit mineraal. Tot nu toe was het niet mogelijk om volledig vrij te geven waar het werd gedolven, de naam van de juwelier die het een vergelijkbare vorm gaf. Een van de versies zegt dat deze steen het beeld van de godin Sita in India sierde. De Hope-diamant ging door vele handen en verzadigde negatieve energie, wat alleen maar ongeluk bracht.

Wat voor steen?

Het Hope-kristal is in verschillende periodes van de geschiedenis genoemd met eigenaardige bijnamen. Dit zijn "Blue Tavernier of the Devil", "Blue Hope of Diamond of the French Crown", "Fatal Diamond". De Hope-diamant is meer dan 44 karaat. Het mineraal heeft een zeer ongebruikelijke kleurtint (hemelsblauw, verandert in een uitgesproken ultramarijnachtige tint). Met zijn schoonheid en kostbaarheid trekt het de aandacht van rijke mensen en dieven. Hij werd herhaaldelijk ontvoerd en voor fabelachtige bedragen verkocht.

Tegenwoordig behoort dit onheilspellende mineraal tot de collectie van het Museum van het Smithsonian American Institute. Het is de beroemdste diamant die in de Nieuwe Wereld is gevonden.

Stenen eigenschappen

De Hope Diamond is een van de grootste diamanten ter wereld. De massa wordt geschat op 45,52 karaat en de afmetingen zijn 25,60 x 21,78 x 12,00 mm.

De chemische gegevens van het mineraal zijn als volgt:

• onzuiverheden zijn aanwezig in het molecuul, waardoor het mineraal unieke eigenschappen krijgt;
• diamant heeft veel kubieke cellen, ze binden koolstofatomen stevig samen met onzuiverheden;
• de steen is uniek solide;
• wanneer de stralen van het röntgenspectrum op de edelsteen vallen, begint deze verschillende kleuren uit te zenden;
• met behulp van dit kristal wordt straling bepaald.

Fysieke eigenschappen van deze steen:

• voldoende hoge brekingsindices van licht en de verstrooiing ervan, wat het effect van overstroming in de zonnestralen veroorzaakt;
• de dichtheid van diamant is hoger dan die van alle andere natuurlijke materialen die de mensheid ter beschikking staan;
• het mineraal leent zich niet voor de werking van zuren, maar sommige basen kunnen het beschadigen;
• het smeltpunt bereikt 3000 bij een druk van 11 hPa;
• de brandtemperatuur van de steen is 850–1000 °.

Magisch

Hope-diamant wordt gecrediteerd met krachtige helende krachten voor lichaam en ziel, en het is ook in staat om de invloed van andere mineralen te versterken. De goudklomp heeft echter een tweeledig effect. Hij is in staat om een ​​persoon blij of verdrietig te maken. De diamant helpt om alle energiecentra te versterken, geeft uithoudingsvermogen, zorgt voor geluk en geluk op alle gebieden van activiteit, beschermt tegen kwade krachten. De eigenaar van zo'n diamant wordt sociaal en positief.

Er wordt aangenomen dat de steen bijdraagt ​​aan deze kwaliteiten wanneer deze wordt aangeboden als een geschenk of wordt doorgegeven door overerving. Maar als een mineraal wordt gestolen (of op oneerlijke wijze wordt verkregen), creëert het een vernietigende kracht. Tijdens zijn bestaan ​​is de Hope-diamant herhaaldelijk gestolen, dus het mineraal wordt meer geassocieerd met negatieve krachten.

Genezing

De genezende eigenschappen van het mineraal zijn al lang bekend. De steen is in staat om:

• vermoeidheid verlichten;
• verminder hitte;
• infecties onderdrukken;
• slapeloosheid elimineren;
• voorkomen ziekten van de maag, nieren, lever, huid en zenuwstelsel.

Yogi's zijn er zeker van dat de energie van een diamant vrij subtiel, maar krachtig is, waardoor de vibratie ervan de werking van het hart, de hersenen en het hele subtiele (etherische) lichaam verbetert.

Interessante feiten uit de geschiedenis

Het eerste slachtoffer van de diamant was de minnares van de Franse koning. Ze, nadat ze de steen als een geschenk had ontvangen, walgde onmiddellijk van Louis. Ze werd uit de omsingeling verdreven en het mineraal keerde terug naar zijn plaats in de kleding van de heerser. Maar zeven maanden later stierf hij, waarna tegenslagen de hele koninklijke dynastie begonnen te achtervolgen.

Het lot van de volgende diamantenbezitters is ook niet benijdenswaardig. Het koninklijk paar werd geëxecuteerd. Later werd de schatkist van Frankrijk geplunderd, maar het ongelukkige juweel heeft het overleefd. De steen kwam van een juwelier uit Nederland. De zoon stal het van zijn vader, waarna hij stierf. De gewetenswroeging kwelde de jongeman zo erg dat hij verdronk.

Het jaar 1820 werd gekenmerkt door de verwerving van de beroemde edelsteen door de Engelse koning George IV. Hij onderscheidde zich door zijn schoonheid en vele talenten. Hij sprak vloeiend bijna alle talen van de Europese staten, zong goed, wist piano te spelen. Maar nadat hij een vreselijke diamant had gekregen, veranderde de koning onmiddellijk. De hele dag en nacht begon hij zich over te geven aan dronkenschap en ongebreidelde orgieën. Tijdgenoten merkten zichtbare tekenen op dat de koning door zijn geest werd bewogen. Toen George IV stierf, werd de diamant bijna gratis overgedragen aan bankier Hope. Het was zijn naam die aan deze onheilspellende schat was gehecht. De diamant bracht ook veel tegenslagen voor de familie Hope - de bankier werd vergiftigd, zijn erfgenamen gingen snel failliet.

De fatale diamant werd ook gedeeltelijk opgemerkt in de Russische geschiedenis. Toen de steen werd gebroken door de juwelier Pitot, werd een van de deeltjes gesneden en vervolgens naar Rusland gestuurd. Deze diamant kwam terecht in de ring van de vrouw van Paul I, Maria Feodorovna. De keizer maakte voortijdig een einde aan zijn regering en Maria behaalde lange tijd de titel van keizerin-weduwe. Nu vertegenwoordigt deze scherf van de beroemde "Hoop" de collectie van het Diamantfonds.

Hoewel het de moeite waard is te vermelden dat Hope erin is geslaagd het rechtstreeks op Russisch grondgebied te 'erven'. In 1901 verwierf een Russische aristocraat de "wraak van de goden", waarna hij de diamant aan zijn minnares schonk. Al snel ontdekte hij dat ze hem bedroog, en schoot toen, zonder aarzelen, een Franse danseres neer vanwege een vlaag van jaloezie. Slechts een paar dagen verstreken na de tragedie, toen de edelman zelf op straat werd vermoord.

De reeks tragedies die de Hope-diamant veroorzaakte, stopte daar helemaal niet. Zeven jaar later werd het overgenomen door de laatste Turkse sultan, Abdul-Hamid II. Er is niets vreemds aan het feit dat er nog geen jaar is verstreken sinds de jonge Turken, onder leiding van Enverpashi, een staatsgreep pleegden waarbij de sultan werd verdreven. Al zijn laatste jaren was hij in gevangenschap en stierf daar.

Twee jaar later kocht Pierre Cartier de diamant voor een half miljoen frank en besloot hij hem onmiddellijk door te verkopen aan de Amerikaanse miljonair MacLean, de erfelijke eigenaar van de Washington Post. De vrouw van de tycoon was eigenaar van Zuid-Afrikaanse diamantmijnen. Het leek erop dat de diamant haar op geen enkele manier kwaad zou doen. Maar zo werkte het niet. Al snel verloor de familie McLean een erfgenaam, waarna de man dronk en stierf. De familie werd zo bang dat ze Hope aan Harry Winston verkochten.

Hij verleidde het lot niet en stuurde de fatale diamant in bewaring bij het Smithsonian Institution. De verzending van zo'n juweel ging niet gepaard met beveiligingsmaatregelen - een gewone envelop die per post werd verzonden. Winston redeneerde dat de steen op zijn bestemming zou komen - prima, maar verloren - ook geen probleem.

Maar dit speelt alleen dieven in de kaart, want na een geslaagde poging zouden ze zeker niet goed zijn - historische ervaringen bevestigen dit gegarandeerd.

Prijs

De Hope-diamant wordt geschat op driehonderdvijftig miljoen dollar. Dit mineraal wordt erkend als de duurste steen ter wereld.