Tartan, Vichy of Houndstooth? Als je niet weet hoe ze van elkaar verschillen, gebruik dan onze recensie. Tegelijkertijd zul je zien hoe de beroemdste vrouwen in de geschiedenis verschillende versies van de kooi droegen - van Coco Chanel tot Kate Middleton.
Dit seizoen is rijk aan prints. Maar we kunnen met vertrouwen zeggen dat de blijvende leidende trend in deze richting de cel is. Bovendien dicteert de moderne mode dergelijke opties voor de configuratie, die tien jaar geleden het modieuze publiek zou beschouwen als een indicator van een gebrek aan smaak. In één afbeelding kunt u nu bijvoorbeeld verschillende opties tegelijk combineren - "houndstooth", vichy en bijvoorbeeld argyle. Het is tijd om erachter te komen wat alle namen betekenen.
clan tartan
Laten we meteen een voorbehoud maken dat de overgrote meerderheid van de bij ons bekende celtypen tartan is, aangezien dit in Schotland de algemeen aanvaarde naam is voor stof met een patroon. Maar er zijn zowel klassieke clantartans en hun moderne tegenhangers, als niet-clanvariaties, die op verschillende tijdstippen zijn gemoderniseerd. Je moet misschien beginnen met de meest populaire en oudste optie - de klassieke tartan, die vaak "tartan" wordt genoemd. Dit patroon wordt verkregen door kepergaren te weven die vooraf in verschillende kleuren zijn geverfd.
Aanvankelijk was de kooi slechts een versiering van de stof en niemand hechtte speciale waarde aan de bloemen. Het toeval wilde dat de draden werden geverfd met die natuurlijke kleurstoffen die typerend waren voor een bepaald gebied van Schotland. Geleidelijk aan werd dit een traditie en elke clan verwierf zijn eigen tartan, die verschilde in kleuren, het aantal tinten en strepen.
Tegenwoordig is er een grote verscheidenheid aan tartans. De meest bekende is Royal Stewart - de officiële tartan van de koningin van Groot-Brittannië. Zijn populariteit wordt verklaard door het feit dat deze tartan sinds de jaren 70 actief wordt gebruikt door vertegenwoordigers van de punkcultuur.
Een andere herkenbare tartan die geen fashionista met iets zal verwarren, is Burberry, dat vier kleuren bevat: zand, zwart, wit en rood. Het werd geregistreerd in 1924 en werd door het gelijknamige modehuis gebruikt in voeringstoffen voor trenchcoats. Geleidelijk introduceerde Burberry deze print in accessoires, waarvan geruite sjaals de meest populaire waren.
Koningin Victoria had een hand in het populariseren van tartan in het VK. Ze was een gepassioneerde fan van alles wat met Schotland te maken had. Haar woning was volledig versierd met geruite stoffen en deze print was constant aanwezig in kleding. In navolging van hun koningin raakte de hele Britse samenleving geobsedeerd door tartan.
Tot nu toe wordt zo'n kooi geassocieerd met de Engelse stijl. Het bekende stijlicoon prinses Diana week niet af van de tradities, in wiens garderobe je talloze verschillende tartans ziet. En vandaag werd het stokje overgenomen door de hertogin van Cambridge Kate Middleton.
"Goose foot" en "dog's giftand"
Het patroon is een afwisselend vervormde cel met een langwerpige hoek. In het Frans heet het pied de bullet - "kippenpoot", maar vaker is het nog steeds "kraaienpoot". Soms wordt zo'n afdruk "hondentand" genoemd. In dit geval bedoelen we de grotere variatie.
Het is moeilijk te beoordelen waarom degenen die deze naam hebben gegeven, de hoektand van een hond groter vonden dan de poot van een gans ... Misschien gaat de traditie eeuwen terug, toen de hoektanden van honden niet waren wat ze nu zijn! Het belangrijkste voor ons is in ieder geval dat deze twee opties fundamenteel alleen in grootte verschillen. Het type weven van draden blijft hetzelfde.
Opgemerkt moet worden dat deze stof ook van toepassing is op tartan. Het tussenliggende type was Border tartan, waarvan niet-clan kilts werden gemaakt in Schotland. Herders droegen het. Waar het op neerkomt, is dat clantartans opzettelijk kleurrijk en pakkend waren om hun dragers te benadrukken, en een nieuw type weven van kepergaren zonder felle kleuren toe te voegen, sprak van de neutrale positie van de eigenaar, zonder hem te betrekken bij interne clangekibbel, die waren niet ongewoon in Schotland in die tijd. Blijkbaar was het juist vanwege zijn nobele terughoudendheid dat de Britse politici later van dit patroon hielden en, nadat ze waren veranderd in een meer grafische "kraaienpoot", de mode Olympus begonnen te bestormen.
Het is nog onbekend wie de auteur is van de gewijzigde prent, maar hij verscheen rond het midden van de 19e eeuw. Ook de Engelse aristocratie droeg bij aan de popularisering van deze cel, maar ook de Fransen speelden hierin mee. Vooral verheerlijkt de "kraaienpoot" Coco Chanel.
In de jaren dertig introduceerde de legendarische Mademoiselle actief elementen van de herengarderobe in de damesmode en maakte van deze print een van de belangrijkste prints in haar tweedcollecties. En trouwens, het modehuis vergeet het tot op de dag van vandaag niet en gebruikt het constant, niet alleen in kleding, maar ook in accessoires.
Glencheck en Windsor kooi
Een ander type tartan is een ornament van kleine "kraaienpootjes" die zich in grote vierkante en rechthoekige cellen vouwen. Draden van drie kleuren worden meestal gebruikt - zwart, witgrijs. In het midden van de 19e eeuw werd een dergelijk patroon in actieve omloop gebracht door de Schotse gravin van Seafield, die het gebruikte om uniformen voor haar jagers te naaien.
Blijkbaar, zoals in het geval van de "kraaienpoot", speelde de neutraliteit van het patroon, die niet duidt op clanaffiliatie, een rol. Waarom wordt het patroon glenchek genoemd? Feit is dat de productie van dergelijke tartans zijn oorsprong vindt in de Schotse stad Glencorket (gebied van Loch Ness). Vandaar het eerste deel van de naam van de cel - "glen". En "check" in vertaling uit het Engels is "cell".
Dit type kooi dankt zijn verblijf in de kleerkasten van fashionista's over de hele wereld aan de Engelse vorsten. Algemeen wordt aangenomen dat de belangrijkste trendsetter in dit geval Edward 8 (Duke of Windsor) was - dezelfde die op 8 maart 1937 afstand deed van de troon om te trouwen met een eenvoudige Amerikaan Wallis Simpson. Dit is echter niet helemaal waar. De penetratie van glencheck in de koninklijke garderobe begon veel eerder - aan het einde van de 19e - het begin van de 20e eeuw.
Deze stof werd verliefd op de koning van Groot-Brittannië Edward 7 (Prince of Wales), een zeer populaire monarch en een geweldige fashionista. Hij begon een discrete afdruk te gebruiken in het dagelijks leven, wanneer het niet nodig was om de clan-tartan te demonstreren. Dankzij zo'n hoge bescherming werd Glencheck aan het begin van de 20e eeuw enorm in de mode en kreeg het een tweede naam - "Prince of Wales".
In de 20e eeuw werd Edward 8 echt een modieuze dirigent van glencheck. Nadat hij afstand had gedaan van de troon, ontving hij de titel van hertog van Windsor. Je hebt waarschijnlijk gehoord dat Glencheck vaak een Windsor Cage wordt genoemd. Maar het is niet zo. De variant van de afdruk, die populair werd gemaakt door de hertog van Windsor, onderscheidde zich door het feit dat strepen van verschillende kleuren bovendien werden aangebracht op grote vierkanten gevormd door vele kleine "kraaienpootjes".
Het was deze versie van de prent waar de hertog en zijn vrouw Wallis verliefd op werden. Omdat bijna heel Europa gelijk was aan de modevoorkeuren van dit paar, drong zo'n kooi snel door in de kledingkasten. In Frankrijk noemden ze haar "Prins van Gallic", en in Oostenrijk noemden ze haar "Esterhazy". Tegenwoordig zijn Glencheck en Windsor check bijna niet te onderscheiden, maar we weten dat er een verschil is!
Argyll
De geschiedenis van een ander beroemd ornament is nauw verbonden met de naam van de hertog van Windsor. Hij werd een popularisator van argyle, een patroon waarin vierkanten diagonaal zijn gerangschikt. Op deze manier vormen ze ruiten die de strepen kruisen. Het zal je misschien verbazen, maar dit soort stof is ook tartan.
In de 17e eeuw werd zo'n ingewikkelde versie van de kooi uitgevonden door de Schotse Campbell-clan. Eigenlijk, door de naam van de plaats Argyle, waar deze Campbells woonden, werd de tartan genoemd. In de vorm die we vandaag kennen, kreeg de prent pas in het midden van de 19e eeuw vorm. De uitvinding van de creatieve clan werd overgenomen door het merk Pringle of Scotland, dat breigoed produceerde.
Golfs geproduceerd door Pringle of Scotland waren dol op de hertog van Windsor. Hij droeg ze tijdens het golfen. En aangezien Eduard dol was op dit spel, was zijn "argyle" een doorn in het oog voor iedereen. Zoals we al zeiden, had de hertog als echte trendsetter een grote invloed op de mode van zijn tijd. In de aristocratische kringen van Engeland in het midden van de jaren '30 werd het in de mode om dergelijke kousen en sokken te dragen.
Het bedrijf realiseerde zich dat de print razend populair was en ging door en breidde het assortiment producten uit met argyle print. Sinds de late jaren '30 zijn ruiten al versierd met pullovers, die al twee decennia echte cult-kledingstukken zijn, niet alleen in Engeland, maar over de hele wereld.
De mode voor argyle bereikte zijn hoogtepunt in de jaren 50. In dit decennium begon de trui met V-hals die hij versierde te worden gezien als een voorbeeld van echte Engelse stijl. In de jaren 70 begon de print actief door te dringen in de garderobe van vrouwen. Bijzonder relevant waren panty's en kousen met zo'n patroon en vesten die dames over coltruien en overhemden droegen. Gedurende een paar seizoenen, op de golf van populariteit van de jaren 70, verlaten dergelijke gadgets de catwalks niet.
Vichy, of gingham
Dit type kooi is geen tartan, omdat het niet in Schotland is uitgevonden, maar in Frankrijk. Het gebeurde ook ergens in het midden van de 19e eeuw. Het patroon is vernoemd naar de stad Vichy, in Engelssprekende landen wordt zo'n eenvoudige tweekleurige cel gingham genoemd. Traditioneel werd het alleen uitgevoerd in roze en blauwe kleuren op katoenen stoffen en gebruikt voor beddengoed. Geleidelijk begonnen er gordijnen van te worden genaaid, meubels werden ermee gestoffeerd. Tot nu toe wordt dit patroon geassocieerd met de Franse Provence-stijl. Echter, letterlijk honderd jaar later wachtte deze kooi op de opkomst van garderobe populariteit.
De modegeschiedenis van de Vichy-cel is onlosmakelijk verbonden met de naam van de Franse filmdiva Brigitte Bardot. In 1959 zou de schoonheid trouwen met acteur Jacques Charrier. Voor de huwelijksceremonie wilde de diva een jurk naaien die er niet uit zou zien als een traditionele trouwkleding. Bardot wilde een simpele zoete ceremonie, en de outfit moest passen bij de stemming, maar toch de schoonheid van de actrice benadrukken. Om haar idee te realiseren, wendde Brigitte zich tot de modeontwerper van de Franse boetiek Real, Jacques Esterel.
Hij stelde voor om Bardots zachte trekken te benadrukken met een vrouwelijke snit, een jurk te maken in de stijl van Dior, en adviseerde een geruite stof te kiezen in plaats van een effen. De wazige lichtroze Vichy-kooi maakte het beeld ontroerend en lief, precies zoals de actrice wilde.
Een paar dagen nadat de trouwfoto's van Brigitte Bardot naar de pers waren gelekt, begonnen alle Franse vrouwen Vichy-stof te kopen en soortgelijke jurken te naaien. Dus het patroon ging verder dan huishoudtextiel en de geschiedenis van de garderobe begon. Het wordt geassocieerd met de geaccentueerde eenvoud en de ontspannen landelijke stijl. Sinds het begin van de jaren 60 hebben andere diva's het in gebruik genomen - Elizabeth Taylor, Catherine Deneuve, Jane Fonda.
Kortom, in de vroege jaren 60 waren Vichy-jurken en -rokken in de mode, en in de jaren 70, toen de hippiestijl relevant werd, begon de print te worden gebruikt voor overhemden, tunieken en andere attributen van een rustieke stijl. Door zijn eenvoud heeft de Vichy-kooi dus zelfverzekerd zijn weg gevonden naar de harten van fashionista's en heeft zijn relevantie tot op de dag van vandaag niet verloren. Toch is het aanraken van vrouwelijkheid tijdloos.
