Wat maakt een horloge tot een horloge? Dat klopt, de wijzerplaat en wijzers! Het zijn de wijzers, dit paar "stokjes" van verschillende afmetingen, die van het horloge een horloge maken, met als belangrijkste functie het weergeven van de huidige tijd. Door de eeuwen heen is er geen enkele waardige vervanging voor de wijzers aangeboden, hoewel er herhaaldelijk pogingen zijn ondernomen.
Diafragma-indicatie, dat als het meest interessante alternatieve concept wordt beschouwd, is in feite slechts een versie van de aanwijzerindicatie, precies het tegenovergestelde: met vaste "pijl"-vensters en beweegbare schijven. Deze methode om de tijd aan te geven werd zelfs gevonden in zakhorloges. In de jaren 60 van de vorige eeuw herwon de "digitale indicatie" zijn vroegere populariteit al in polshorloges - en nog steeds trekt het vermogen om design en technologie te combineren de aandacht van horlogemakers die ons interessante items aanbieden.
Bij zakhorloges was de aanduiding van de opening, ook digitaal, uit praktische overwegingen: de wijzerplaat was dus sterker (het horlogeglas zoals we dat nu kennen is nog niet uitgevonden). In 'digitale' polshorloges uit de jaren 1970 en daarna werd deze look gevormd door de eisen van de markt - kopers wilden horloges die ongebruikelijk en modieus waren. In de 21e eeuw beantwoordt een terugkeer naar digitale weergave aan de groeiende bezorgdheid over toekomstige generaties. Oordeel zelf.
Een paar jaar geleden reageerden bijna alle Britse media op het bericht dat de scholen in het land begonnen zijn met het vervangen van analoge klokken door digitale, en allereerst in de kamers waar de examens voor het getuigschrift van het secundair onderwijs worden gehouden, omdat schoolkinderen niet in staat zijn om begrijpen hoe laat het is, en het voegt stress toe aan al gespannen tieners. De reactie van de media was ondersteunend - waarom de moeite nemen om 13-jarigen tevergeefs te kwellen, omdat ze gewend zijn om op hun smartphones uit te zoeken hoe laat het is ... Amerikaanse collega's steunden het initiatief van de eilandbewoners en merkten op dat recepten, misschien , mag nog niet worden geannuleerd. Maar dat is voor nu.
Met het oog op de ontvangen informatie en bezorgd over het vooruitzicht om langdurige relaties op te bouwen met de tieners van vandaag (veelbelovende klanten die geïnteresseerd zijn in het kopen van mechanische horloges), besloten productiebedrijven natuurlijk om het probleem een minuutje van hun aandacht te schenken. Immers, wie zou een horloge kopen als ze niet konden zien hoe laat het was? Weg met pijlen!
In de afgelopen 15-20 jaar hebben verschillende fabrikanten echt gekke ideeën bedacht die een onverwachte vector vormden voor de ontwikkeling van de hele industrie. Maar voordat we verder gaan met de analyse van de "pijlloze" moderniteit, laten we een korte uitweiding maken naar het verleden en de voorbodes van een trend bekijken (niet die van Engelse schoolkinderen, maar over de afwijzing van pijlen).
Meer dan 20 jaar geleden werd een "zesogig" monster geboren genaamd Opus 3. Deze unieke creatie van een onafhankelijke horlogemaker, een lid van de Academy of Independent Watchmakers (AHCI) Vyanney Alter had een moeilijk lot, waarvoor het tijd is om een boek te schrijven en een film te maken. Haast je niet om overhaaste conclusies te trekken over de schijnbare trivialiteit van Opus 3: Alter beweerde dat zijn beweging in termen van complexiteit honderd punten voorsprong zou geven op de tourbillon, de eeuwigdurende kalender en de repeater samen, en dit is geen bravoure.
De tijd in Opus 3 wordt weergegeven in zes vensters door tien roterende schijven (zes ervan zijn verdubbeld, en één - de laatste vijf seconden van elke minuut in het bovenste middelste venster geteld - lijkt meer op een halve schijf in vorm), in wisselwerking met elkaar via een ingenieus wiel-hefboomsysteem. Het concept bevond zich al heel lang in de fase van de laatste finetuning - in de laatste fase ontstonden met name met deze tweede indicator ernstige problemen.
De aanvankelijke schatting die in het project was vastgelegd door Alter en Maximilian Busser, toen president van Harry Winston Rare Timepieces, werd meerdere keren overschreden, het project duurde uiteindelijk bijna 8 jaar, maar wat een resultaat!
Een andere actieve "academicus", Bernard Lederer, wordt beschouwd als een uitstekende specialist in niet-traditionele indicaties. Zijn "zwevende" tourbillon op de wijzerplaat is zonder twijfel een van de mooiste stukken haute horlogerie. Een van zijn mooiste creaties is de Blu Majesty Tourbillon MT3, een model dat in 2007 werd geïntroduceerd. De Blu Majesty Tourbillon MT3 is een soort tourbillon "matryoshka": een semi-vaste minuten tourbillon, die cirkels op de wijzerplaat beschrijft, is geplaatst in de uur tourbillon, die op zijn beurt is gerangschikt in een enorme 12-uurs tourbillon. De uurwijzer is, zoals je zou kunnen raden, bevestigd op de kleinste wagen.
Al deze pracht is perfect zichtbaar, want dankzij het beschreven ontwerpkenmerk heeft de MT3 geen omvangrijke wieltrein en zijn de lopen verborgen onder de hoofdplaat, waardoor er ruimte is voor walsend tourbillon-kant. Het zou natuurlijk onverstandig zijn om zulke schoonheid onder de wijzerplaat te verbergen, dus het is hier niet. Er is alleen een kast, waarvan het boven- en ondergedeelte zijn vastgebonden met 12 roeden, die tevens dienst doen als uurmarkeringen. Een paar woorden over de "semi-vaste" tourbillon. Dit type wordt zelden gebruikt omdat het vereist dat de fabrikant chirurgische precisie en deskundige vaardigheden heeft. Maar het verschilt in een veel lichtere koets in vergelijking met andere analogen en is dienovereenkomstig minder energieverbruikend.
Laten we nu overgaan van deze korte retrospectieve naar horloges die in de afgelopen decennia een fundamenteel nieuwe benadering hebben laten zien voor het aangeven van tijdparameters en een duidelijke trend in de richting van de afwijzing van wijzers en hun variaties.
Als je een korte beschrijving van het De Witt WX-1-model probeert te geven, is de meest succesvolle misschien wel de uitdrukking 'doos met een geheim'. Ontworpen door merkeigenaar Jérôme de Witt en architect Jean-Michel Wilmotte, zal dit horloge veel beter staan op een salontafel of schoorsteenmantel dan om je pols.
De afmetingen van de kast, gemaakt van titanium, aluminium en roségoud, zijn verbluffend: 72,51 x 48,64 x 21,17 mm met niettemin een vrij bescheiden gewicht van 191 g, waarvan het uurwerk zelf (verticaal type) slechts 27 g, aangezien alle onderdelen zijn gemaakt van een ultralichte legering van aluminium en lithium. Het mechanisme kan in detail worden onderzocht: het verlaat de koffer als de genoemde "doos", waarin vijf vaten met een totale gangreserve van 21 dagen in een nette rij staan opgesteld.
Ze worden handmatig of met behulp van het apparaat in de set opgewonden door een van de twee gaten aan de linkerkant van de behuizing - het kijkvenster van de tourbillon-wagen is verborgen in het tweede gat. Leren hoe je snel tijd kunt vergelijken met WX-1 is vrij moeilijk, geen gemakkelijke taak, ook niet voor volwassenen, en niet alleen voor schoolkinderen.
De wijzerplaat, die buiten de kast op een speciale console is geplaatst, bestaat uit twee schijfwijzers en een vaste markering op de 12-uurspositie. Het meest interessante is dat de minutenschijf met de klok mee draait en de uurschijf tegen de klok in, wat het wat moeilijk maakt om eraan te wennen. Maar zoals hierboven vermeld, is dit item niet bedoeld voor dagelijks gebruik, dus de functionele voor- en nadelen doen er helemaal niet toe.
Het hoofd van Urwerk, Felix Baumgartner, was een van de eersten van onze tijdgenoten die onophoudelijk experimenteerde met niet-traditionele aanwijzingen. Zijn "satelliet"-systeem maakte ooit veel lawaai, inspireerde de heldendaden van vele horlogemakers en leverde een belangrijke bijdrage aan de vorming van de "nieuwe golf" van horlogekunst. Vijf jaar geleden, in het UR-111C-model, bood het merk ons aan om de rotatiemethode voor het weergeven van tijd te evalueren, waarbij het satellietweergavesysteem dat het kenmerk van het merk is geworden, werd opgegeven (in het UR CC1-horloge werd een lineaire indicatie gebruikt door middel van een roterende cilinder).
De UR-111C heeft twee conische displays aan de "voorkant" - het "springende" uur aan de linkerkant en de "lopende" minuten aan de rechterkant - en een unieke spiraalvormige minutenweergave daartussen, met een retrograde-functie. Alsof dat nog niet genoeg is, is er een springende stopwatch aan de bovenkant van de behuizing die optische vezels gebruikt om getallen op het oppervlak van het saffierkristal te projecteren.
Naast de taak om de tijd te begrijpen en eraan te wennen de tijd te lezen in een ongebruikelijk formaat voor homo sapiens, introduceerde Urwerk een nieuwe manier van interactie met de klok in de UR-111C. Houd er rekening mee dat het horloge geen kroon heeft in zijn traditionele "ontwerp" - in plaats daarvan zijn er een aantal apparaten voor het opwinden en wijzercorrectie. Voor het opwinden gebruik je een cilindrische rol die aan de bovenzijde van de kast is gemonteerd, net onder de secondeaanduiding.
Om de juiste tijd in te stellen, moet u de hendel aan de rechterkant van de behuizing gebruiken - hiermee kunt u de indicatoren naar voren of naar achteren verplaatsen, zoals we begrepen.
Het is onmogelijk om je het Harry Winston Opus 8-horloge niet te herinneren, ontworpen door een hecht creatief team onder leiding van de getalenteerde ingenieur Frederic Garino. De kern van het oorspronkelijke idee is het bekende speelgoed "naalddoek", dat de contouren van de erop aangebrachte objecten reproduceert. Alleen in plaats van naaldstangen, gebruikt Opus 8 beweegbare elementen die de elektronische segmenten van het LCD-scherm exact herhalen in vorm.
Meestal is de wijzerplaat soepel en zonder kenmerken, maar zodra u op de knop op de rechterzijwand drukt, komt er een groep mechanische segmenten uit die de figuur van het huidige uur vormen. Minuten worden weergegeven op een lineaire schaal aan de rechterkant, wat op dezelfde manier werkt. De gegevens worden vijf seconden weergegeven, waarna de wijzers weer naar beneden gaan.
Opgemerkt moet worden dat alle bovengenoemde horloges in beperkte oplage werden geproduceerd en fabelachtig duur waren. Voor Meccanico dG werd het voorheen populaire bedrijf de Grisogono bijvoorbeeld gevraagd voor een half miljoen dollar. Het Meccanico dG-horloge, dat een van de sensaties van 2018 werd, werd geboren uit het kijken naar het informatiebord op een van de treinstations van New York door het toenmalige hoofd van de Grisogono, Fawaz Gruosi.
Gruosi deelde zijn idee met zijn horlogemakers, die tot de conclusie kwamen dat het onmogelijk was om het in een horloge te reproduceren, maar zich bewust van de afkeer van de chef voor dergelijke antwoorden, spanden ze zich in en maakten een polsversie van een mechanisch scorebord met 23 roterende segmentstaven. Elk van de staven is verticaal geschilderd in twee kleuren: zwart en, afhankelijk van de versie, goud of groen. De eerste "schakelt het segment uit", de tweede - "schakelt in"; alles is zeer duidelijk en begrijpelijk. Voor het geval dat de digitale wijzerplaat wordt gedupliceerd door een pijlknop, die, indien nodig, kan worden gebruikt om de tijd van de tweede tijdzone weer te geven. Door de overvloed aan bewegende delen (en het hele kaliber DG 042 bestaat uit 651 delen) bleek het uurwerk behoorlijk energie-intensief te zijn, met een gangreserve van slechts ongeveer 35 uur.
Waarschijnlijk moet deze recensie ook de Sequential One-horloges van MCT (Manufacture Contemporaine du Temps) en A.Lange & Sohne Zeitwerk, Vacheron Constantin of the Masks-collectie, de weinig bekende 4N en Devon bevatten, ik hoop dat de nieuwsgierigen zelf zullen zoeken informatie over deze "niet-traditionele" online bekijken.
Tot slot zullen we nog een grappig model introduceren. Formeel gezien had dit Maurice Lacroix Aikon Mercury horloge niet in onze selectie mogen ontbreken. Maar... het is hoe je eruit moet zien. Letterlijk. Als het horloge dat om de pols wordt gedragen met de wijzerplaat naar de ogen van de drager wordt gedraaid, geven beide wijzers op de traditionele manier de huidige tijd aan, maar zodra de wijzer zo wordt gedraaid dat de kast bijna horizontaal staat, zullen de wijzers zal gek worden en om 12 uur meedoen, weigerend te laten zien hoe laat het is. Een sluwe persoon kan dit gebruiken om extra tijd te winnen op het examen - "kijk, professor, het is pas 12, ik heb nog een half uur!"
Als je erachter bent gekomen hoe de horloges uit ons artikel de tijd laten zien, dan verdien je zeker aanmoediging en kun je jezelf trakteren op het kopen van bijvoorbeeld Gucci-horloges uit de Grip-collectie. De optie met openingen en roterende schijven is zeer relevant, en u kunt dit artikel aan alle nieuwsgierigen opnieuw vertellen, uw keuze versterkend met de opgedane kennis.
