Ang sagrado at magandang granada ngayon ay magiging paksa ng aming paghanga, mahal na mga mambabasa! Ang pagsasagawa ng alahas ng prutas na ito ay palaging nagdudulot ng kasiyahan, at ang malalim na simbolismo ng prutas na ito ay ginagawang mas kaakit-akit ang mga pagkakatawang-tao ng alahas ng granada.
Simbolo ng buhay at kamatayan. Dalawang tila magkaparehong konsepto - ganito ang simbolismo ng granada.
Ang granada ay mayaman hindi lamang sa panlasa, kundi pati na rin sa kasaysayan ng kultura. Sinasabi ng ilang istoryador ng relihiyon na ito ang ipinagbabawal na prutas na sinubukan ni Eva, na sinundan ni Adan. Ang granada, hindi mansanas—ang pangalan nitong Latin na punica granatum—ay nangangahulugang butil o may binhing mansanas.
Ang makalupang kasaysayan nito ay nagsisimula sa pinakasimula ng nakasulat na sibilisasyon, nang ang prutas na ito ay isa sa pinakaunang nilinang ng mga tao.
Ang simbolismo at mga ritwal ay nabuo sa paligid ng prutas na ito na nagpapatuloy hanggang ngayon.
Naniniwala ang mga sinaunang Persian na ang mga buto nito ay kumakatawan sa pagkamayabong at ang siklo ng muling pagsilang, isang paniniwalang ibinahagi ng kanilang mga kapanahong Griyego at Egyptian sa mga plorera na hugis granada na matatagpuan sa libingan ni Tutankhamun.
Sa ilang bahagi ng modernong Greece at Turkey, mayroon pa ring tradisyon para sa nobya na maghagis ng mga buong granada sa pintuan ng kanyang bagong tahanan: ang mga nakakalat na binhi ay sumisimbolo sa bilang ng mga anak na mabibiyayaan ng bagong kasal.
Tinutumbas din ng mga Akkadian ng Mesopotamia ang pulang-pula na prutas sa pagkamayabong at inialay ang prutas sa mga estatwa ni Ishtar, ang diyosa ng pag-ibig at pagkamayabong.
Iginagalang ng mga Babylonians ang namumulaklak na prutas at sinasabing naging kitang-kita sa Hanging Gardens ng Babylon, isa sa Seven Wonders of the Ancient World, bilang tawag dito ng mga Greeks.
Walang kamatayang buhay
Ang modernong katayuan ng granada bilang isang anti-aging superfood ay maaaring hindi malayo, dahil ang prutas ay minsan ding kumakatawan sa buhay na walang hanggan.
Ang haring Persian na si Xerxes, na naghari noong ikalimang siglo BC, ay sinasabing naglagay ng isang hukbo ng mga mandirigma laban sa mga Griyego na may mga sibat na nilagyan ng mga garnet na pilak at ginto sa halip na mga matalas na talim, bilang simbolo ng lakas at kawalang-kamatayan.
- Gusto kong gumawa ng isang maliit na digression - tingnan ang larawan ni Xerxes (ika-16 na siglo) at kung paano siya inilarawan sa Hollywood blockbuster...
Ayon sa kaugalian, ang isang paghigop ng katas ng prutas ay ibinibigay sa mga nasa pintuan ng kamatayan sa pag-asang ito ay magpapagaling sa kanila at magpahaba ng kanilang buhay, at ang ilang mga buto ng prutas ay inilagay din sa bibig ng isang taong namatay na.
Ang espesyal na ritwal na ito ay isinagawa din ng mga Sumerian, na nakatira sa kalapit na Mesopotamia at itinuturing na sagrado ang mga buto. Sa pamamagitan ng pag-aalay ng mga ito sa namatay, naniniwala sila na ang namatay ay magiging walang kamatayan.
Sa Kristiyanismo, itinatanghal ng mga artista ng Renaissance ang sanggol na si Hesus sa kandungan ng kanyang ina, madalas na nakahawak sa isang granada - sa pagkakataong ito ay sumisimbolo ng bagong buhay at pag-asa para sa sangkatauhan. Lumilitaw ang asosasyong ito sa maraming mga gawa ng sining mula sa ika-15 at ika-16 na siglo.
Sa mitolohiyang Griyego, ang halaman ay tinatawag ding "bunga ng mga patay" at sinasabing lumaki mula sa dugo ni Adonis. Ngunit dito ang prutas ay tila lumalampas sa mundo ng mga buhay at patay, at ang pinakatanyag sa kanila ay inialay kay Persephone ni Hades.
Love story nina Hades at Persephone
Isang kamangha-manghang alamat tungkol sa cycle ng mga panahon sa mundo, tungkol sa kung paano magkaugnay ang buhay at kamatayan, ay nagsasabi kung paano ang diyos ng underworld ng mga patay, si Hades, ay umibig at inagaw ang maganda, batang diyosa ng Spring - Persephone (Proserpina ).
Ang alamat na ito ay tungkol din sa pag-ibig ng ina - pagkatapos ng lahat, ang ina ni Persephone, ang diyosa ng pagkamayabong na si Demeter, ay labis na nalungkot sa pagkawala ng kanyang anak na babae na ang isang malamig na taglamig ay dumating sa mundo...
Ang simbolismo ng Demeter ay kawili-wili - siya ay inilalarawan, bilang panuntunan, na may mga tainga ng rye (trigo) at isang karit.
Ang kwento ng pagbabalik ni Proserpina mula sa kaharian ng Hades ay medyo mahaba, ngunit ano ang papel na ginampanan ng granada dito? Ang papel ng ipinagbabawal na prutas, kakaiba. Si Proserpina ay maaaring bumalik magpakailanman sa mundo ng mga buhay kung hindi siya kumain ng anuman sa mundo ng mga patay, ngunit siya ay tinukso ng ilang buto ng granada...
At mula ngayon ay mananatili siyang kasama ni Hades magpakailanman. Ngunit ang ina na si Demeter ay labis na nag-aalala tungkol sa kanyang anak na babae na ang Kataas-taasang Diyos na si Zeus ay nagpasya na si Proserpina ay manatili sa underworld sa loob ng 6 na buwan (tiyak na 6 na buto ng granada) at babalik sa kanyang ina sa loob ng 6 na buwan. At kaya, kapag iniwan ni Proserpina ang kanyang asawa, ang tagsibol at tag-araw ay dumating sa lupa, at kapag siya ay bumalik sa Hades, tinatakpan ng taglamig ang lupa ng lamig nito.
Isang kamangha-manghang mito. Sa tuwing binabasa ko itong muli, sinisiyasat ang mga archetype ng mga diyos at ang buong kuwento ng pag-ibig ng dalawang magkalaban, naiintindihan ko kung gaano magkaugnay ang buhay at kamatayan at walang hangganan sa pinakamagandang mundong ito.
Oo, ang pinakamistikal at hindi maintindihan na kahulugan sa prutas na ito...
Mag-scroll sa gallery ng mga dekorasyon sa anyo ng mga prutas ng granada:
Ang mga alahas na ginawa ng mga alahas sa anyo ng mga garnet, bilang karagdagan sa aesthetic na biyaya, ay sumasagisag din sa kapunuan ng buhay, kayamanan, at kalusugan.
