گوشواره: تاریخچه جواهرات

البته تاریخ دقیقی برای ساخت جواهرات گوش وجود ندارد. در قبایل بدوی گوشواره ها نقش ویژگی های آیینی و توتمی را بازی می کردند، آنها از استخوان، چوب، سنگ ساخته می شدند. مردم با تسلط بر کار با فلزات، شروع به ساخت جواهرات خیره کننده با الگوهای پیچیده، بافتن از نخ های طلا و تعقیب کردند.

قدمت

با کمال تعجب، در دوران باستان، گوشواره ها عمدتاً جواهرات مردانه بودند. در آشور، بابل، ایران، آنها توسط نمایندگان جنس قوی تر پوشیده می شدند. در مصر گوشواره ها فقط متعلق به افراد با موقعیت بالا بود که نشان دهنده وابستگی طبقاتی بود.

اغلب در فلز، صنعتگران انگیزه های فرقه های مذهبی را مجسم می کردند - تصاویر خدایان حیوانات، طلسم ها، یعنی تزئینات یک طلسم بود. جالب است که حتی امروزه جواهرسازان به تم طبیعی روی آورده اند و مجسمه های حیوانات یا زیور گل ها را برای تزئین گوشواره انتخاب می کنند.

باستان

در دوران باستان، جواهرات گوش نیز محبوب بود، از طلا استفاده می شد - نمایندگان اشراف به دنبال نشان دادن ثروت خود از این طریق بودند. زنان یونانی تزئینات گلدار غنی، گوشواره های دیسکی عظیم با آویزها را ترجیح می دادند - هنگام حرکت، این عناصر زنگ آهنگینی را منتشر می کردند.

ساکنان رم از گوشواره هایی با سنگ های قیمتی و مروارید قدردانی می کردند، در حالی که خود محصولات با اشکال ساده و شفاف متمایز می شدند. یک زن اغلب به طور همزمان چندین گوشواره می گذارد تا دیگران به سلامت او توجه کنند. و فقط بردگان در یک گوش گوشواره می بستند تا از شهروندان آزاد متمایز شوند.

رنسانس

پس از قرون وسطی "تاریک"، زمانی که جواهرات شخصی مورد علاقه نبود و فقط حاشیه نشینان از پوشیدن گوشواره نمی ترسیدند: دزدان دریایی، دزدان و سارقان، زمان اوج فرهنگ فرا رسید - رنسانس. مروارید، سنگ، آویز دوباره مد شده اند و تم دریایی محبوبیت دارد. مردان، از جمله پادشاهان، نیز گوشواره استفاده می کنند، اگرچه جواهرات آنها بسیار ساده تر از زنان است.

پس از باز شدن مسیر دریایی به هند و سایر کشورهای شرقی، سنگ های قیمتی به مقدار زیاد به اروپا عرضه شد، جواهرسازان در هنر ایجاد جواهرات با جواهرات و الماس با یکدیگر رقابت کردند. بسیاری می خواستند گوشواره های زیبایی داشته باشند، بنابراین جواهرات ارزان قیمت با مرواریدهای تقلبی، شیشه به جای الماس ظاهر شد، آنها بسیار ماهرانه ساخته شدند.

باروک و روکوکو

سبک مجلل باروک با سنگ های فراوان و تزئینات غنی، کیش تجمل را به منصه ظهور می رساند. مورد علاقه خانم های آن زمان گوشواره های "لوستر"، یعنی گوشواره های لوستر آویزان، و همچنین "گیراندول" بود - از نظر شکل آنها شبیه یک شمعدان یا یک چشمه در چندین جریان است. این جواهرات با آویزهای سه گانه و تزئینات الماس بسیار محبوب بودند، اگرچه باعث ناراحتی شدند - سنگین بودند، بنابراین برای انتشار پوشیده شدند. به هر حال، چنین giranدول هایی در مجموعه جواهرات ملکه الیزابت دوم وجود دارد.

جواهرات دوره روکوکو، برعکس، تصفیه شده و مطبوع هستند، هدف رویاهای شیک پوشان آن زمان - گوشواره های بریولز با آویزهایی به شکل قطره و ستاره - هنگام راه رفتن به زیبایی در نور می درخشند. امروزه بسیاری از جواهرات خانه ها اقلام مشابهی را تولید می کنند.

کلاسیک گرایی

فراوانی جواهرات "عظیم" در پایان قرن XNUMX دیگر به شکل خوب در نظر گرفته نمی شد؛ بازگشت به نقوش عتیقه آرام مورد استقبال قرار گرفت. اشراف اروپایی و روسی گوشواره هایی با نگین و کامو، فیلیگران می پوشیدند و پس از جنگ های ناپلئون، زنان محصولات چدنی روباز را ترجیح می دادند، ابتدا به نشانه عزاداری، سپس برای ابراز میهن پرستی - آنها جواهرات را برای نیازهای نظامی اهدا کردند.

در قرن های XNUMX-XNUMX، گوشواره های مردانه به یک زینت نادر تبدیل شدند؛ آنها شروع به ایفای نقش متفاوتی کردند - نماد بودن. ملوانان روسی به پیروی از ملوانان انگلیسی، گوشواره ای را به لاله گوش خود می اندازند - فقط کسانی که از استوا یا کیپ هورن عبور می کردند می توانستند آن را بپوشند. برخی از سربازان نیز یک گوشواره می پوشیدند: در روسیه اینها نمایندگان خانواده های شاهزاده و خانواده های نجیب هستند، قرن ها بعد - هوسارها و قزاق ها. طبق رسم قزاق ها، تنها پسر خانواده حلقه ای در گوش چپ می انداخت و آخرین مرد خانواده در گوش راست. با وجود گوشواره، فرمانده تعیین کرد که چه کسی را به نبرد بفرستد.