از اکریلیک گرفته تا یاقوت کبود، هر آنچه که باید در مورد عینک ساعت بدانید

یکی از پیامدهای قوانین دیالکتیک: اگر چیزی خوب است، پس چیز دیگری بد است (یا حداقل خیلی خوب نیست). این موقعیت فراگیر است! و حتی برای چنین منطقه خاصی مانند ساعت های مچی و حتی خاص تر - عینک های ساعت اعمال می شود.

به راستی ما از شیشه چه می خواهیم؟ اولین مورد این است که از صفحه کلید محافظت می کند، که در برابر هر گونه تأثیر خارجی بسیار آسیب پذیر است. یعنی بهتر بود شیشه فوق العاده بادوام و هرمتیک نصب می شد. اما مورد دوم این است که صفحه به وضوح قابل مشاهده است. یعنی بهتر است شیشه کاملا شفاف باشد. یک تناقض آشکار... در حال حاضر چه نتیجه ای داریم؟

اکریلیک

تقریباً در اواسط قرن بیستم، توسعه سریع شیمی کاربردی آغاز شد، انواع مواد مصنوعی شروع به ظهور کردند و پلاستیک در میان آنها بود. و در میان پلاستیک ها - شیشه اکریلیک (همچنین به عنوان آلی، هسالیت، پلکسی گلاس شناخته می شود). اساس در اینجا یک رزین ترموپلاستیک - وینیل پلیمر متیل متاکریلات است. بسیار ارزان با تولید انبوه آسان، آنها برای مدتی در بین عینک های ساعت غالب شدند.

یکی دیگر از مزایای بدون شک شیشه اکریلیک خواص مکانیکی آن است: در اثر ضربه، به قطعات کوچک تیز خرد نمی شود، بلکه به طور مسالمت آمیزی متلاشی می شود. معلوم شد که این امر به ویژه در شرایط جنگی، به ویژه در یک جنگ هوایی مهم است. حتی درپوش کابین هواپیما از شیشه اکریلیک ساخته شده بود: وقتی گلوله یا ترکش اصابت می کرد، خطر "بریده شدن" خدمه به حداقل می رسید.

اکریلیک هنوز به طور گسترده در بخش اقتصادی و در ساعت های ورزشی استفاده می شود. به این ترتیب کاسیو در تمامی مدل‌های مجموعه گسترده خود، شیشه‌های پلاستیکی نصب می‌کند، ساعت‌های وستوک داخلی، تایمکس آمریکایی، دیزل ایتالیایی، سوئیس سوآچ مجهز به عینک‌های مشابه هستند.

اما مضرات اکریلیک واضح است: سختی آن بسیار کم است، در نتیجه شیشه به راحتی خراشیده می شود. و به طور کلی، به سرعت فرسوده می شود، حتی تحت تأثیر پدیده هایی مانند جریان گرد و غبار (به ذکر ماسه). شیشه کدر می شود، دیگر چیزی دیده نمی شود، باید آن را عوض کنید ... هنوز هم دردسر است!

شیشه معدنی

شیشه معدنی چیزی است که همه ما به آن عادت کرده ایم، زیرا همان چیزی است که روی پنجره هایمان داریم. اصول اولیه فناوری تولید از دوران باستان حفظ شده است، این ذوب کوارتز کریستالی در دمای بالا است. در طی فرآیند ذوب، دی اکسید سیلیکون (به عبارت ساده ماسه) به مواد اضافه می شود که باعث افزایش سختی شیشه می شود. تمام اجزای اولیه در طبیعت فراوان هستند، همه چیز در دسترس است، اگرچه ساخت آن در مقایسه با پلکسی گلاس (اکریلیک) گران تر است ... بله، و راحت تر می زند - به قطعات کاملاً تهدید کننده!

اما ظریف تر است و در نتیجه، دوباره از دیالکتیک، یک مزیت اصلی وجود دارد: سختی کم نیست - 6,5 امتیاز در مقیاس Mohs (حداکثر، 10 امتیاز، برای الماس). اما هنوز هم زیاد نیست: واضح است که خراش دادن "آب معدنی" با الماس آسان تر از سبک است، اما با مواد دیگر، تا فلزات نه چندان سخت، مانند آلومینیوم، بسیار دشوارتر نیست. درست است، بدون مشکل جلا داده شده است، اما همچنین یک داستان کامل است. بنابراین، در ساعت سازی، بخش استفاده از شیشه های معدنی یک بخش قیمت متوسط ​​است.

با این حال، بسیاری از مارک های ساعت خوب، نسخه های بهبود یافته خود را از شیشه معدنی با سختی بالاتر ایجاد می کنند. در نتیجه فرآیند سخت شدن، سختی به 7-7,5 Mohs افزایش می یابد. اینها Hardlex (Seiko)، Flame Fusion Crystal (Invicta)، Crystex (Jacques Lemans)، Krysterna (Stuhrling) و برخی دیگر هستند.

با این حال، باید توجه داشت که در نور شدید، بیشتر انواع شیشه های معدنی خیره کننده هستند. در اینجا به بیشترین، برای امروز، بهترین نوع شیشه ساعت می رسیم.

سفالگری

ترکیب شیمیایی کریستال یاقوت کبود دقیقاً مشابه جواهر طبیعی به همین نام است. هر دو از انواع کوراندوم، آلومینا کریستالی هستند. اما شیشه یاقوت کبود یک محصول مصنوعی است! اکسید آلومینیوم اولیه ذوب می شود، قطرات حاصل در طول مسیر رسوب می کنند، سرد می شوند و در نتیجه یک بلور به دست می آید - یاقوت کبود مصنوعی. باقی مانده است که آن را (با یک برش الماس!) به ورقه های نازک برش دهید - و لیوان آماده است. چرا با الماس برش بزنید؟ بله، چون سختی یاقوت کبود به اندازه 9 درجه در مقیاس موس است، فقط الماس آن را می گیرد.

شیشه یاقوت کبود نه تنها عملاً ضد خش است، بلکه بسیار شفاف است که برای ساعت ها مهم است. گاهی به نظر می رسد که اصلاً شیشه ای بالای صفحه نیست. و اگر اینطور به نظر نمی رسد (بسته به زاویه)، پس کریستال یاقوت کبود روی ساعت به سادگی زیبا است. اما عیوب، از نظر دیالکتیکی، خواهران فضیلت هستند: شیشه یاقوت کبود شکننده است، یعنی به راحتی می شکند. و با این حال - تابش خیره کننده از نور معدنی ضعیف تر نیست.

اما آخرین اشکال با موفقیت برطرف شد: پوشش های ضد انعکاس برای این کار اختراع شده است. آنها در سال 1935 در شرکت معروف Carl Zeiss اختراع شدند و در اصل برای اپتیک - مناظر، دوربین های دوچشمی، دوربین های عکس و فیلم استفاده می شدند. ماهیت روش این است که بخارات یک ماده خاص را روی سطح شیشه متراکم کنیم و همه اینها در یک محفظه خلاء انجام می شود. برای ساعت ها، ضد تابش نور فقط با ظهور کریستال های یاقوت کبود شروع به استفاده کرد و تنها پس از آن به ساعت های معدنی گسترش یافت (که البته آنها را گران تر کرد). پوشش های ضد انعکاس در حال حاضر به معنای واقعی کلمه توسط تمام مارک های ساعت های لوکس، که بسیاری از آنها در دو طرف شیشه هستند، روی شیشه های مدل های آنها اعمال می شود. ارزان نیست، بله اما به همین دلیل است که یک بخش لوکس است.

تخت یا گنبدی؟

سوال دیگر در مورد شکل شیشه ساعت است. همه گزینه ها در اینجا برابر هستند، از صاف تا تقریبا نیمکره. انتخاب سازنده (و مصرف کننده) اولاً به هدف ساعت و ثانیاً به ترجیحات زیبایی شناختی بستگی دارد. به عنوان مثال، Casio G-SHOCK بسیار محبوب مجهز به عینک تخت است که کاربردی ترین است و شجاعانه به نظر می رسد. اما در مدل‌های غواصی حرفه‌ای، عینک‌های محدب قرار می‌دهند، زیرا شما باید فشار بالای آب را تحمل کنید. و برخی از برندها به دلایل طراحی از شیشه های گنبدی به معنای واقعی کلمه استفاده می کنند. اینها مدلهای حباب ("حباب") از شرکت Corum هستند.