Voor degenen onder u, beste lezers, die de wens hebben uitgesproken om iets meer te weten te komen over de zogenaamde "fashionable" horloges, is deze korte tekst met illustraties bedoeld. Een recent publieksonderzoek omvatte deze categorie in uw interessegebied, samen met designerhorloges, die we de vorige keer kort hebben besproken. Vandaag is het tijd voor mode.
Laten we ons concentreren op die modemerken, waarvan de producten gunstig afsteken en met succes concurreren met horloges van merken van traditionele horlogefabrikanten. Laten we bij het begin beginnen, onthoud de geschiedenis van het probleem, vooral omdat we dit onderwerp al een paar maanden geleden hebben aangeroerd.
Aan het begin van de 20e eeuw, door de inspanningen van sieradenbedrijven, begonnen horloges te veranderen van een noodzakelijk hulpmiddel om de tijd te bepalen in een modeaccessoire met een nuttige functie. Andere fabrikanten van luxegoederen besloten hun kans niet te missen en begonnen ook hun hand op dit gebied uit te proberen. Een vaak genoemd voorbeeld is het Ermeto horloge, dat in 1928 voor Hermes werd geproduceerd door de firma Movado uit La Chaux-de-Fonds, Zwitserland. En modellen van het Britse Dunhill, die in de jaren '1930 voor haar werden geproduceerd door het Zwitserse Tavannes.
In die jaren werd de verkoop van horloges door dergelijke merken niet gezien als een strategische beslissing die gericht was op het ontwikkelen van zaken of als een manier om het klantenbestand uit te breiden. De eerste Dunhill- of Hermes-horloges waren unieke horloges gemaakt voor een bevoorrechte klantenkring. Zowel kopers als merken behandelden ze als goed gemaakte secundaire accessoires.
Het traditionele bedrijfsmodel van de productie van modehorloges is al heel lang gebaseerd op de samenwerking van toonaangevende fabrikanten van kleding en sieraden enerzijds en Zwitserse horlogefabrikanten anderzijds - de meeste modemerken houden zich nog steeds aan deze traditie.
Maar het keerpunt in de houding van modehorloges kwam in de jaren zestig, toen Christian Dior het eerste bedrijf werd dat een serieuze ontwikkelingsstrategie hanteerde voor modeaccessoires, en vooral horloges. In 1960 lanceerde Dior zijn eerste collectie Zwitserse horloges onder licentie met de initialen "CD". In 1968 zorgden accessoires voor 1977% van de omzet en 41% van de winst voor het modehuis in 45.
Horloges waren niet langer secundaire objecten die tot doel hadden de waarde van merkkleding te verhogen - ze werden de basis van de groei van het merk en een belangrijke bron van winst. De gelicentieerde productie ging door tot de aankoop door Bernard Arnault van het Parijse modehuis Christian Dior en de reorganisatie van alle horloge- en accessoire-activiteiten door LVMH eind jaren tachtig.
Vandaag, 30 jaar later, kunnen we gerust stellen dat Dior een zeldzaam fenomeen is in de horlogewereld. En dit zijn geen hoogdravende woorden - terwijl andere modemerken ofwel hun horlogemakerij volledig willen scheiden van alles wat met de productie van kleding te maken heeft, of zich neerleggen bij de rol van fabrikanten van "tikkende modeaccessoires", is Dior erin geslaagd zijn eigen unieke manier om stukken haute horlogerie te verbinden met haute couture, hun DNA-codes over te dragen en ze aan te passen aan de nieuwe omgeving.
Aan de ene kant zien we talloze toespelingen op de beste couture-jurken in design, de woorden "kant" of "borduurwerk" als onderdeel van de naam van het horloge, aan de andere kant zijn er binnen al dit chique serieuze mechanismen. Zo heeft het merk een eigen Dior Inverse kaliber met een zelfopwindende rotor onder de wijzerplaat. Hij is het die kant, veren of inlegwerk van steen en parelmoer laat draaien, als in een stijldans, onder saffierglas.
Kijk af en toe hoeveel unieke en interessante Dior de afgelopen 10-15 jaar heeft uitgebracht, je kunt het niet helpen, maar lof. En denk aan de modieuze (en tegelijkertijd - ontwerper) Chiffre Rouge. Het was het eerste zelfopwindende horloge van het merk, ze werden uitgevonden door Dior en uitgebracht in 2004, en sindsdien is er elk jaar een nieuwe versie van dit model uitgebracht.
Chiffre Rouge illustreert perfect Dior's benadering van zijn horlogecreaties. In het merk zelf wordt Chiffre Rouge beschouwd als "onderdeel van het Dior Homme-universum", en legt uit dat "het asymmetrische lichaam verwijst naar de complexe snit van broeken en overhemden; en de transparante achterkant, die de Zenith Elite-beweging onthult, tot de prachtige voeringen. Over de voering zal ik niets zeggen, maar het horloge is echt origineel.
Als we het verhaal over het horlogemaken van Chanel buiten het bestek van deze tekst laten, is het nu tijd om over Gucci te praten. Als je de recente film The House of Gucci hebt gezien, onthoud dan snel het personage gespeeld door Al Pacino - Aldo Gucci. Hij (Aldo) was het die instemde met de overtuiging van Severin Wundermann (denk aan Corum) en in 1972 verkocht hij laatstgenoemde een licentie om Gucci-horloges te produceren.
Severin Wunderman, een Amerikaan van Belgische afkomst, was een ervaren zakenman, zette het proces snel op en in het eerste jaar bracht de verkoop van Gucci-horloges ongeveer $ 3 miljoen op, en in 1988 was de omzet al 115 miljoen en leverde ongeveer 18% van Gucci's winst. Het bedrijf groeide tien jaar lang constant voordat Gucci het in 1997 overnam en Severin Wunderman zijn carrière voortzette aan het roer van Corum.
Gucci-horloges zijn niet te verwarren met andere horloges, en het gaat niet eens om de soms overdreven passie voor logo's en bedrijfskleuren van het merk, dit is allemaal voor een amateur. De horlogeontwerpers van Gucci slagen erin een karakteristieke stijl te geven aan de modellen die ze bedenken, voor het grootste deel zijn merkhorloges een onmisbare toevoeging aan het imago als alles - letterlijk alles - van Gucci is.
Maar er zijn ook modellen die perfect zijn voor degenen die in modieuze horloges niet alleen het logo kunnen zien, maar ook een interessant idee. Persoonlijk hou ik meer van de horloges van de Grip-collectie dan van andere, modellen 157411 en 157302, zij het kwarts. Ze implementeren het idee van schijfaanduiding, logo's doen geen pijn aan de ogen, en alles zou goed zijn als de prijs anders was - 150-170 duizend voor de meeste horloges van modemerken is veel.
Dus kwamen we op de vraag die, in combinatie met mode en design, het publiek vroeg: waarom kosten ze zoveel. Het is naar mijn mening een nogal ondankbare taak om trivialiteiten over prijzen en andere factoren te vertellen. Ze vragen net zoveel als degenen die willen betalen, en dat zijn er genoeg. Is het mogelijk om voor dit geld fatsoenlijke "mechanica" te kopen? Natuurlijk is het mogelijk, maar we hebben het hier over mode, en het is een zonde om geen geld te verdienen aan ijdelheid.
Maar laten we van modieuze en dure horloges naar modieuze en zeer betaalbare horloges gaan. Merken die zijn overeengekomen om de productie en verkoop van horloges in licentie te geven aan bedrijven die hierin gespecialiseerd zijn, verliezen geen inkomsten aan degenen die, zoals Dior of Chanel, hun eigen productie ontwikkelen, met veel aandacht voor de interne component - het mechanisme. De Fossil-groep produceert naast haar eigen horlogemerken horloges onder licentie van Armani Exchange, Diesel, DKNY, Emporio Armani, Kate Spade New York, Michael Kors en anderen. De omzet voor 2020 en de voorgaande vijf jaar bedroeg meer dan $ 2 miljard per jaar. Al deze merken hebben lang het respect van kopers gewonnen (ze stemmen eerlijk verdiend) en zijn een belangrijk onderdeel geworden van de horloge-omzet in het algemeen.
Waarom bestaan er modemerkhorloges, vroeg iemand zich af. Voor jou en mij, maar niet voor ieder van ons. Voor velen worden goedkope horloges van modemerken een echte kans om deel te nemen aan de wereld van hun favoriete merk, waarvan de meeste andere producten niet beschikbaar zijn vanwege hun hoge kosten. Voor velen maken ze deel uit van het beeld, dat zonder zo'n accessoire onvolledig zou zijn. Wat zijn ze voor jou?
