Deze glazen modellen zijn meer dan een eeuw oud, ze worden bewaard in het Museum of Natural History, in Harvard (USA) gemaakt door een vader en zoon uit Bohemen Leopold en Rudolf Blaschka.
Leopold Blaschka (27 mei 1822 – 3 juli 1895) en zijn zoon Rudolf Blaschka (17 juni 1857 – 1 mei 1939) waren glaskunstenaars uit Dresden uit het Tsjechisch-Duitse grensgebied, beroemd om het maken van biologische modellen, zoals de glazen zeedieren en de glazen bloemen van Harvard University.
Blaschka glazen bloemengalerij:
Het probleem met de collectie glazen bloemen van de Harvard University, legt hoogleraar Plantkunde Donald H. Pfister uit, is dat ze te realistisch zijn.
Als ze worden gefotografeerd, zien ze er gewoon uit als planten”, zegt hij spijtig. "Dus hoe maak je een fotoboek dat mensen laat weten dat ze eigenlijk glazen modellen zijn?"
Zelfs de eerste directeur van het Harvard Botanical Museum, George Lincoln Goodale, werd aanvankelijk voor de gek gehouden door de bloemmodellen in het Blaschka-huis.
Tijdens een reis naar Duitsland in 1886 om het huis van de glasblazers Leopold en Rudolf Blaschka te bezoeken, zag hij wat hij dacht dat een vaas met vers gesneden orchideeën in volle bloei was. In feite is elk delicaat bloemblad en gebogen steel met de hand gemaakt van glas.
Dat was alles wat Goodale nodig had om duizenden botanische modellen te bestellen bij vader en zoon. Tegenwoordig is de collectie ondergebracht in een speciale galerij in het Harvard Museum of Natural History.
Als je naar deze glazen bloemen en planten kijkt, vraag je je onwillekeurig af: hoe is het mogelijk om dit allemaal zo vakkundig en nauwkeurig te reproduceren van zo'n complex materiaal als glas?
Leopold Blaschka onthulde dit geheim in zijn brief, dit is wat hij schreef:
Veel mensen denken dat we een soort geheim apparaat hebben waarmee we glas ineens in deze vormen kunnen persen, maar dat is niet zo.
Ik heb mensen vaak verteld dat de enige manier om een bekwame glasmaker te worden, is door een goede overgrootvader te vinden die van glas hield; dan krijgt hij een zoon met dezelfde smaak; hij moet je grootvader zijn. Hij zal op zijn beurt een zoon krijgen die, net als je vader, een passie voor glas moet hebben. Dan kunt u, als zijn zoon, uw hand proberen, en als u faalt, is het uw schuld. Maar als je zulke voorouders niet hebt, is dat niet jouw schuld. Mijn grootvader was de bekendste glasblazer van Tsjechië.
Maar laten we teruggaan naar het begin van het werk van vader en zoon aan de collectie die hen beroemd heeft gemaakt over de hele wereld.
Aanvankelijk aarzelde de familie Blaschka, die al een bloeiend glasbedrijf had opgezet, om de baan aan te nemen. Leopold, de oudste van Blaschka, begon zijn carrière met het maken van kostuumjuwelen, kroonluchteraccessoires en andere luxe artikelen. Hij maakte zelfs glazen ogen, zowel menselijke als taxidermische.
Maar het toeval kwam tussenbeide in de carrière van de glasblazer. Eenmaal op weg naar de Verenigde Staten in 1853, dreef het schip waar Leopold op reisde midden op de oceaan en hij bracht twee weken door met het verzamelen en illustreren van kwallen en andere dieren die de nabijgelegen wateren bewonen. Gefascineerd door deze onbekende wezens, begon hij bij thuiskomst glazen modellen te maken van ongewervelde zeedieren.
Galerij van het zeeleven van glas:
Leopold stuitte ongewild op een oplossing voor een probleem waar destijds directeuren van natuurhistorische musea mee te maken hadden. "Dit soort organismen zijn moeilijk te behouden en op een realistische manier te presenteren", legt manager Jennifer Brown uit. "Je kunt ze in een pot doen, maar ze verliezen hun kleur en zinken gewoon naar de bodem."
Natuurhistorische musea van India tot Schotland hebben duizenden van dergelijke modellen uit wetenschappelijke catalogi besteld.
Goodale stond voor een soortgelijk probleem toen hij zijn museum opende: hoe kon je planten tentoonstellen op een manier die het publiek zou intrigeren? "Net als ongewervelde zeedieren zijn planten ook moeilijk te bewaren en op een leuke manier weer te geven", zegt Brown. “Traditioneel werden planten geperst en geplet op herbariumvellen. Je ziet dat een heleboel geperste, gedroogde planten niet de meest opwindende tentoonstelling voor het grote publiek zou zijn."
Tussen 1887 en 1890 kwamen Leopold en Rudolf Blaschka overeen om de helft van hun tijd te besteden aan het maken van plantmodellen voor het Goodale Museum. De andere helft was gewijd aan hun populaire modellen van ongewervelde zeedieren. De eerste partij glazen bloemen kwam in Boston aan, in stukken geslagen als gevolg van ruwe behandeling door douanebeambten. Maar zelfs in delen kon Goodale zien hoe goed het werk was. In 1890 kon Harvard een exclusief 10-jarig contract afsluiten met glasblazers. Het project bleef uiteindelijk meer dan vier decennia bestaan; de laatste serie modellen arriveerde in 1936.
De verbazingwekkende planten die uit de Blaschka vader en zoon workshop kwamen, zijn niet perfect, ze zien er precies uit zoals we ze in de natuur zien, soms met een verdorde knop of een door insecten beschadigd blad, dus ze zien er natuurlijk uit.
Het resultaat was dat de ambachtslieden zo'n 4300 glazen modellen voor de universiteit maakten.
Hedendaagse glasblazers kunnen hun werk niet nauwkeurig reproduceren, hoewel ze dit hebben geprobeerd in een reeks jaarlijkse wedstrijden die door het museum worden georganiseerd.
"Sommige zijn succesvoller dan andere", zegt museummanager Brown. "Maar het is niet hetzelfde."
