De wereld van Cartier is echt enorm. Het is niet eenvoudig om de geschiedenis van zijn vorming en ontwikkeling te beschrijven, het is in wezen onmogelijk in het kader van één artikel: je loopt het risico iets belangrijks of belangrijks te verliezen, en in mijn geval iets moois. Laten we eens kijken wat we hebben.
Normaal begin
Laten we, zoals gewoonlijk, beginnen bij de oorsprong... De geschiedenis van het beroemde sieradenmerk begon heel prozaïsch, alledaags en zelfs saai. Het is gewoon dat iemand Pierre Cartier - een van de vele veteranen van de Napoleontische oorlogen, die tijdens de oorlogsjaren vast geloofde in de kracht van buskruit en een winkel opende voor de productie van buskruithoorns - buitengewoon teleurgesteld was in de belangen en aspiraties van zijn oudste zoon ...
Louis-François Cartier deelde de praktische waarden van zijn vader helemaal niet, hij tekende van kinds af aan goed en toonde veel meer interesse in de wereld van kunst en schoonheid dan in oorlog en buskruit ... Gelukkig deed zijn vader dat wel niet proberen de smaak van de erfgenaam te veranderen, maar gaf hem als leerling aan een van de Parijse juweliers - Adolphe Picard.
De getalenteerde jongeman dook al snel in alle geheimen van het sieradenvakmanschap en kon al in 1847 op 26-jarige leeftijd de werkplaats van zijn leraar uitkopen. Zo werd de eerste stap gezet naar de oprichting van het meest populaire merk in de geschiedenis van Franse sieraden ...
In de 19e eeuw betekende het hebben van een eigen werkplaats in Parijs niet dat je succesvol was - de concurrentie was te hoog, vooral in de wereld van sieraden. Dus Louis-François Cartier bleef lange tijd in de achtertuin van het sieradenleven en bleef slechts een bescheiden, onbekende ambachtsman ...
Het is moeilijk te zeggen hoe lang hij in deze hoedanigheid zou zijn gebleven en ooit beroemd zou zijn geworden als hij geen geluk had gehad. Zoals altijd, in de wereld van schoonheid, werd deze zaak geassocieerd met een vrouw.
De nicht van keizer Napoleon I, prinses Mathilde, zag een bijzondere broche van haar vriendin gravin Nieuverkerk, ze pochte dat ze die en twee andere broches had gekocht in een kleine juwelier, waar ze per ongeluk terechtkwam.
Natuurlijk, na het eeuwige vrouwelijke verlangen naar al het ongewone en mooie, maakte Matilda al snel ook kennis met het werk van Cartier. En via haar leerde keizerin Eugenia, de belangrijkste trendsetter in de seculiere samenleving van het tweede rijk, over de bescheiden juwelier.
Vanaf dat moment wordt Cartier populair: de beroemdste en rijkste schoonheden van Parijs praten erover en bestellen bij haar. En hij moedigt actief hun interesse aan en creëert steeds meer nieuwe sieraden.
Het belangrijkste aan hen was dat ze nooit herhaald werden: elke klant kon er zeker van zijn dat de sieraden die ze kocht uniek waren en dat niemand anders het had. Mee eens, een zeer waardevolle kwaliteit van het product, vanuit het oogpunt van de mooie helft van de mensheid.
Als gevolg hiervan erfde de zoon van Louis-Francois, Alfred, in 1874 van zijn vader een al vrij beroemd juweliershuis, hoewel hij nog ver verwijderd was van de titel van een wereldmerk. Het was nog steeds een middelmatig familiebedrijf, niet veel anders dan honderden soortgelijke. Bovendien was tegen die tijd het briljante tijdperk van het tweede rijk voorbij en was de vraag naar sieraden sterk gedaald: de praktische bourgeoisie gaf de voorkeur aan meer rationele en utilitaire dingen.
Misschien wel de belangrijkste verdienste van Alfred in de geschiedenis van het beroemde merk is dat hij erin slaagde het familiebedrijf overeind te houden. Hij vermeed, net als zijn vader, risicovolle ontwerpen en creëerde elegante sieraden in een klassieke stijl. Zijn belangrijkste streven was om hoge kwaliteit te behouden, tradities en een onberispelijke smaak te behouden.
Een juwelenimperium opbouwen
Dat huis van Cartier, dat we nu allemaal kennen, dankt zijn uiterlijk aan de erfgenamen van Alfred - zijn drie zonen: Louis, Pierre en Jacques, die in 1898 het bedrijf van hun vader erfden. Door een vreemde gril van het lot onderscheidde elk van hen zich door totaal verschillende talenten, die nauwelijks in één persoon te combineren waren ...
Dus de middelste broer - Pierre - was een getalenteerde zakenman en, zoals ze nu zouden zeggen, een marketeer. Hij was het die de vertegenwoordigingskantoren van Cartier in Londen en New York oprichtte, hij was het die voor hetzelfde doel het Russische rijk bezocht, hoewel zijn plannen hier stuitten op verzet van Faberge, de belangrijkste leverancier van het keizerlijke hof.
In alle eerlijkheid moet worden opgemerkt dat Cartier-sieraden nog steeds een zekere populariteit wisten te vinden onder Russische aristocraten, van wie velen specifiek sieraden maakten naar de Franse hoofdstad.
En het is niet bekend hoe de concurrentie tussen de twee sieradenmerken zou zijn geëindigd als de complexe ups en downs van de Russische geschiedenis er niet waren geweest, waardoor het Faberge-huis geen kans had in deze luxueuze confrontatie.
De derde broer - Jacques - was een enthousiaste kenner en een uitstekende kenner van edelstenen. Net als zijn oudere broer Pierre bracht hij ook het grootste deel van zijn leven op de weg door, maar als Pierre zich meer aangetrokken voelde tot de westerse wereld, streefde Jacques naar het oosten.
Hier, in een wereld waar maharadja's en sultans nog steeds heersten, zocht hij naar de zeldzaamste edelstenen met ongebruikelijke kleuren, kocht parels van de hoogste kwaliteit en bestudeerde technologieën voor het maken van sieraden die in het Westen onbekend waren.
Het was dus grotendeels aan hem te danken dat het kleurrijke rijk van Tutti Frutti-sieraden in de wereld van Cartier verscheen: sierlijke bloemen en bladeren gegraveerd uit heldere edelstenen, luxueuze clusters die uit een dun, nauwelijks merkbaar metalen frame vallen.
Eindelijk de derde, oudste broer - Louis. Hij was de meest getalenteerde van allemaal. Ontwerper, kunstenaar, juwelier, zakenman - aan hem heeft het beroemde merk de meeste van zijn prestaties en beroemdste meesterwerken te danken.
Deze omvatten met name:
- De productie van polshorloges is een geheel nieuw fenomeen in de wereld van sieradenkunst. Als alle andere juweliers zich alleen bezighielden met het graveren en decoreren van horloges, begon Cartier dankzij Louis uurwerken te produceren, waarbij schoonheid werd gecombineerd met bruikbaarheid, bruikbaarheid met elegantie.
- Het gebruik van platina. Het was een revolutie in de sieradenkunst. Aan het einde van de 19e eeuw waren Louis en zijn vader op zoek naar een medium waarmee ze fijnere sieraden konden maken met nog meer edelstenen. Goud maakte zulke meesterwerken erg zwaar, en zilver vervaagde na verloop van tijd, schoonheid zou eeuwig moeten zijn.
“De dikke zettingen van goud, zilver en zware geweven draden die al sinds mensenheugenis bekend zijn, waren als harnassen voor sieraden. Het gebruik van platina werd zijn borduurwerk." (Louis Cartier)
Platina was in die tijd een industrieel metaal dat werd gebruikt bij de fabricage van technologie. Cartier was de eerste die zijn pure zilveren glans opmerkte, zo handig gecombineerd met de hardheid, plasticiteit en lichtheid van het materiaal.
Door het gebruik van platina kon Louis een aparte stijl van Garland-juwelen creëren, luxueus platinakant dat straalt van de koude schittering van talloze diamanten, elk van de hoogste kwaliteit.
Deze sieradenlijn was het antwoord van Cartier op de art nouveau-stijl met stroken: in tegenstelling tot andere juweliers die haast hadden om het creatieve genie van René Lalique bij te houden, bleef Louis Cartier toegewijd aan klassieke waarden en ornamenten. Hij liet zich inspireren door de luxe van de paleizen van Versailles en Fontainebleau.
Dezelfde regel was het meest geliefd bij vertegenwoordigers van de koninklijke en keizerlijke huizen, en gaf het Cartier-huis de titel "Jeweller of Kings and King of Jewelers" (Engelse koning Edward VII (1901-1910)), lange tijd zijn origineel, zeer duur visitekaartje.
- De Trinity-ring is tot op de dag van vandaag een van de beroemdste sieradenontwerpen die door Cartier worden gebruikt.
De Trinity-ring is in 1924 persoonlijk ontworpen door Louis Cartier. Hij bedacht een eenvoudig en daardoor vrijwel perfect concept van liefde in de vorm van een sieraad. De verstrengeling van drie banden gemaakt van verschillende non-ferrolegeringen van edele metalen symboliseerde de combinatie van de drie beste gevoelens: roségoud betekende liefde, geel betekende trouw en wit betekende vriendschap.
In opdracht van de Franse schrijver en kunstenaar Jean Cocteau is dit ontwerp een van Cartier's meest populaire en gewilde sieraden geworden, een combinatie van de luxe van edele metalen en laconiek design - een ongelooflijke combinatie van stijl en schoonheid.
- Oprichting van het Cartier-bestiarium. Louis Cartier kon de waarden van de Art Nouveau niet volledig negeren, hij was zich er terdege van bewust dat provocerende ontwerpen en ornamenten vaak de meest bekende en populaire worden. Shockeren in de wereld van mode en beauty betekent bijna altijd overwinnen.
Zelfs zijn grootvader, de oprichter van het sieradenhuis, gebruikte vaak afbeeldingen van vogels in zijn sieraden, maar Louis ging verder en wendde zich tot de silhouetten van reptielen en roofdieren.
Natuurlijk waren de reptielen van Louis Cartier verre van die mythische wezens die de sieradenverhalen van Rene Lalique en zijn navolgers bewoonden in termen van naturalisme en pretentie. Maar Cartier-slangen en krokodillen onderscheiden zich altijd door de oogverblindende schittering van diamanten en edelstenen - een ongelooflijk betoverende combinatie van gevaar en schoonheid.
Dergelijke producten vereisten hoge kosten en complexe berekeningen en werden daarom uitsluitend op bestelling gemaakt. Ze blijven echter nog steeds de wereld van Cartier bevolken.
Maar het meest populaire dier in het bestiarium van Cartier is nog steeds de panter, die hier ook verscheen in opdracht van de getalenteerde Louis. Of beter gezegd - dankzij zijn liefde en genegenheid voor een van de meest extravagante en beroemde vrouwen van die tijd - Jeanne Toussaint.
Luxe roofkat, begiftigd met ongelooflijke natuurlijke gratie, kracht en gratie, gecombineerd met de koude schittering van edelstenen, is nog steeds een van de meest begeerde sieraden.
In feite is dit het belangrijkste symbool van Cartier, dat zijn betekenis en populariteit heeft behouden, zelfs in de omstandigheden van de moderne bacchanalen van designer "vondsten".
Aan het begin van het tijdperk
Het creatieve erfgoed van Louis en de prestaties van zijn broers bepaalden grotendeels de moderne uitstraling van het beroemde merk, in feite was het dankzij hen dat Cartier een merk werd. Maar nadat alle drie de broers de een na de ander stierven (Pierre stierf voor het laatst in 1962), was er twijfel over de toekomst van het juwelenimperium, sterker nog, Cartier stond op de rand van uitsterven.
Luxueus ontwerp, gecombineerd met berekening en bekwame reclame, stelde het bedrijf zelfs in staat om de wereldwijde economische crisis van 1929 en de langdurige stagnatie van de jaren 1930 te overleven (hier werd het bedrijf gered door talrijke bevelen van oosterse koningen en prinsen, met wie Jacques banden had gelegd ). Maar helaas stond het rijk machteloos tegenover het meest voorkomende fenomeen in de menselijke geschiedenis: het erfrecht.
De erfgenamen van de drie broers werden niet alleen beroofd van hun talenten, maar konden het ook onderling niet eens worden, en daarom verkochten ze het Cartier-imperium al snel stuk voor stuk stuk voor stuk. Een tijdje leek het erop dat het nu zo zou zijn - drie vestigingen van het beroemde bedrijf zouden hun eigen weg gaan of verdwijnen.
Gelukkig bleek het lot gunstig voor het beroemde juweliershuis: in 1972 kocht Robert Hawk Cartier Paris uit, en in 1974 en 1976 respectievelijk Cartier London en Cartier New York., waardoor het Cartier-imperium in zijn oorspronkelijke vorm werd hersteld.
Met de nieuwe eigenaar kreeg Cartier een nieuw motto: "Must de Cartier" ("Cartier, het is een must!"), wat niet in tegenspraak is met de grote naam van de "koning der juweliers", die het bedrijf ook probeerde te behouden voor zelf.
Hoe goed het is gelukt en of de nieuwe slogan en het oude kenmerk overeenkomen met de moderne realiteit en de prestaties van het beroemde Franse bedrijf, zal ik proberen uit te zoeken in een van de volgende artikelen.
