Is het mogelijk om schoonheid te zien in het strikte lichaam van een militaire machine? Hoe zit het met het veranderen van hoge sieraden in een standaard van bruikbaarheid en functionaliteit? Helemaal, als we het natuurlijk hebben over de wereld van Cartier ...
Maar eerst een beetje geschiedenis - het is altijd interessant om te weten hoe het allemaal begon... Horloges hebben altijd deel uitgemaakt van de Cartier-wereld, in dezelfde mate als bij andere juweliers: in de 19e eeuw versierden juweliers eenvoudig precieze uurwerken, waardoor luxueuze en elegante lijsten voor hen. Die. in feite traden ze alleen op als kleine decorateurs. Het was Cartier die deze gang van zaken radicaal veranderde.
De aanleiding was een vriendelijk verzoek: in 1904 beklaagde de Braziliaanse vliegenier Alberto Santos-Dumont (1837-1907) zich bij zijn vriend over de onbetrouwbaarheid en onuitvoerbaarheid van het gebruik van zakhorloges tijdens de vlucht. (horloges aan een armband waren in die tijd uitsluitend een vrouwelijk voorrecht). Alles zou goed komen, maar dat is gewoon deze vriend was niemand minder dan Louis Cartier.
Zoals alle hoogbegaafden zag Louis Cartier alleen nieuwe kansen in problemen en vatte daarom de klacht van zijn vriend op als een ontwerpuitdaging. Het resultaat van zijn creatieve zoektochten was het eerste herenpolshorloge dat in 1907 aan het publiek werd gepresenteerd, waarbij speciale hoorns waren ingebouwd om de armband te bevestigen. Het is heel natuurlijk dat dit model bekend werd als Santos.
In zijn strikte en laconieke vorm is het echter erg moeilijk om een juweelkunstwerk te zien, en ondertussen is dit horloge gedeeltelijk precies dat. Louis Cartier bleef tenslotte altijd in de eerste plaats juwelier: hij gebruikte dure materialen, zuiverheid van lijnen, nauwkeurigheid van verhoudingen, kostbare details (hij versierde bijvoorbeeld de kop van het horloge met een kleine saffier) - het resultaat was iets luxueus en elegant, streng en verfijnd.
Veel mensen hielden van het nieuwe horlogeformaat - het paste het beste bij de snelle en uiterst praktische nieuwe eeuw. Maar dit was niet genoeg voor Louis Cartier: al snel werd een nog strenger en nog minimalistischer design geboren, opnieuw voor mannen.
Deze keer liet de sieradenontwerper zich inspireren door tanks. Dat is niet verwonderlijk: voor het eerst met een geluid en een gebrul, verschijnend op de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog, veroverden deze monsterlijke machines onmiddellijk de geest van bange stedelingen, omdat ze zo luid aan de wereld het begin van een nieuw tijdperk demonstreerden - agressief, brullend, onstuimig en waanzinnig praktisch ...
Het is vreemd dat iemand iets moois kon zien in deze enorme, onhandige monsters, maar dat is de aard van genialiteit - het is niet altijd toegankelijk en begrijpelijk voor het grote publiek. Op de een of andere manier, maar in 1917 bracht Louis Cartier een nieuw horlogeontwerp uit met een uiterst eenvoudige naam: Tank.
Het belangrijkste kenmerk van dit horloge was de perfecte eenvoud en beknoptheid van vormen: de hoorns voor de armband en de horlogekast vormen een rechte lijn en lijken tegelijkertijd echt heel erg op een tankkoepel en rupsen...
Beide modellen werden iconisch voor Cartier: hun succes en populariteit brachten het juweliershuis ertoe een verbazingwekkende stap te zetten - het eerste contract met het Zwitserse horlogebedrijf Jaeger-LeCoitre voor de fabricage en levering van uurwerken exclusief voor de behoeften van Cartier. Maar alleen mechanismen - het Franse juwelenimperium wilde niet langer beperkt blijven tot gravure en externe decoratie, het wilde nieuwe ontwerpen, nieuwe trends, nieuwe meesterwerken van decoratieve kunst creëren ...
Een interessant experiment in de horlogegeschiedenis van Cartier is bijvoorbeeld het zogenaamde "mysterieuze horloge" - juist die waarin de wijzers met de wijzerplaat in de lucht lijken te zweven en het mechanisme volledig afwezig lijkt. Misschien is het niet moeilijk te raden dat ze in het creatieve assortiment van het beroemde bedrijf verschenen, mede dankzij het uitstekende genie van Louis Cartier.
Hij was het die commerciële vooruitzichten zag voor de uitvinding van de illusionist Jean-Eugène Robert-Houdin - een horloge waarin de tijd niet door handen werd weergegeven, maar door transparante glazen schijven waarop pijlen waren geschilderd.
Ze verschenen in het midden van de 19e eeuw, maar werden niet populair bij het publiek en alleen Louis Cartier kon ze weer nieuw leven inblazen in een nieuw formaat. In 1911 gaf hij de jonge horlogemaker Maurice Couille de opdracht om voor Cartier iets soortgelijks te ontwerpen, uiteraard met een juweliers tintje. Het resultaat was het verschijnen van het eerste model, het mysterieuze horloge - model A.
De schijven waren hier echt al van kristal, de basis was gemaakt van witte agaat, de wijzers waren gemaakt van platina en diamanten ... Voeg daarbij de charme van lichtheid en gratie, die werd veroorzaakt doordat de wijzerplaat "zweeft" in een transparante ruimte , de "magische" beweging van de wijzers, verstoken van eeuwige zwaarte en beperkte mechanica, en u zult begrijpen waarom de verschijning van dit horloge in 1912 een echte sensatie was ...
In de daaropvolgende geschiedenis van Cartier-horloges waren er nogal wat van dergelijke successen, het punt is dat sommige horlogeontwerpen volkomen ongebruikelijke vormen aannamen, zelfs naar de maatstaven van de eigenzinnige 20e eeuw.
Zelfs Louis Cartier aan het begin van het horloge-imperium experimenteerde actief met de vorm van de kast en het decor. Kort na Santos verscheen bijvoorbeeld de meer vrouwelijke Baignoire de Cartier: een model in de vorm van een zachte, elegante ellips (de klok had de vorm van een badkuip, vandaar de Franse Baignoire).
En in 1912 verscheen een zeer gedurfde, zo niet avant-garde voor die tijd, Tortue-ontwerp, dat zijn naam ontleende aan de schildpad, waarvan de vorm in de verte leek.
Dan een nieuw fenomeen: de Panter Spots van 1914, die aanleiding gaven tot een hele wereld van kostbare panters - het belangrijkste symbool van Cartier.
Toen was het volgende iconische model het ontwerp van het Crash-horloge (Eng. "Impact / collision") in 1967. Hun ongewone uiterlijk, meer als een andere fantasie van Salvador Dali, wordt verondersteld te zijn geïnspireerd door de verminkte overblijfselen van andere horloges die te lijden hadden als gevolg van een auto-ongeluk... Wederom slaagden de ontwerpers van Cartier erin om schoonheid te zien waar het zou het lijkt erop dat het niet bestaat en nooit kan zijn...
Iets heel anders is het Pantere de Cartier-horloge uit 1983. Hier diende de schoonheid en gratie van een wild dier, de panter, als inspiratie. Het was haar soepele manier van lopen, flexibiliteit en zachtheid van bewegingen, gecombineerd met kracht en roofzuchtige agressiviteit, die de ontwerpers van het juweliershuis probeerden over te brengen in de vorm van een elegante vervlechting van metalen armbandschakels.
Elk van de bovenstaande modellen wordt nog steeds geproduceerd, slechts licht aangepast om te passen bij de tijdgeest en het tijdperk, maar laconieke luxe, verfijning en elegantie blijven hun onveranderde kenmerken vandaag.
We zijn echter het meest geïnteresseerd in een andere datum in de horlogegeschiedenis van Cartier: 1906, wanneer, samen met heren Santos, sieradenanalogen verschijnen voor de mooie helft van de mensheid - polshorloges versierd met edelstenen.
