Deze naam is niet alleen bekend in Japan, maar over de hele wereld. Voor alle liefhebbers van sieraden wordt zijn naam geassocieerd met parels van de hoogste kwaliteit. Tot het begin van de 20e eeuw overtroffen natuurlijke parels, of oosterse parels, zelfs de waarde van diamanten. Nu ze de methode van kunstmatige teelt van parels onder de knie hebben, is het moeilijk te geloven.
Zoals je weet, omhult het weekdier, dat reageert op vreemde deeltjes die per ongeluk in zijn schaal zijn gekomen, ze met een substantie - parelmoer. Zo wordt een parel gevormd. Zijn prachtige schittering wordt verklaard door de breking van lichtstralen in de lagen parelmoer. Juweliers geloven dat de beste natuurlijke parels de parels zijn van de Perzische Golf, waar het minstens 2000 jaar geleden werd gedolven. In feite wordt het in alle zuidelijke zeeën gedolven.
Gekweekte parels worden op dezelfde manier gevormd als natuurlijke parels, met slechts een kleine menselijke tussenkomst. Deze unieke teeltmethode is ontwikkeld in Japan, hoewel deze ingenieuze methode al sinds de 13e eeuw bekend is in China. En Mikimoto Kōkichi was een van de eersten die de zaak bestudeerde.
En het begon allemaal nogal prozaïsch. Kōkichi kwam uit een arm gezin, zijn vader had een kleine taverne waar het hoofdgerecht handgemaakte noedels was. De kleine Kokichi werd toegewezen aan een school waar hij niet lang studeerde. Het gezin verkeerde in armoede, dus Kōkichi moest al snel stoppen met lesgeven en het gezin gaan helpen. Hij begon noedels per levering te verkopen en kreeg toen een baan als verkoper in een groentewinkel. Zo gingen de dagen voorbij...
Toen Kōkichi een gezin stichtte, zette hij aanvankelijk dezelfde activiteiten voort: noedels en groenten verkopen. Maar de inkomens groeiden niet, het ging heel slecht. Daarna kocht hij, na overleg met zijn vrouw, met het geld van haar bruidsschat een kleine boerderij voor het kweken en verkopen van eetbare oesters. Gewoonlijk werden oesters verzameld aan de kust, maar degenen die op zijn minst enige kansen hadden, werden in kooien gekweekt. Dit is wat Kokichi deed. Maar ook hier was niet alles gemakkelijk, het ging met wisselend succes. Toen hij eenmaal naar Ueno ging, waar Mikimoto zijn oesters bracht om te verkopen, ontmoette hij per ongeluk een professor aan de Universiteit van Tokyo, een bekende specialist in mariene biologie.
Na te hebben gesproken over een onderwerp dat dicht bij hen stond, adviseerde de professor Kōkichi om niet alleen oesters voor fijnproevers te verkopen, maar ook om de teelt van parels onder de knie te krijgen, aangezien Mikimoto zelf precies de juiste oesters had waarmee dit bedrijf kon worden gestart. De Chinezen doen dit al heel lang, hoewel ze geen zeeparels, maar rivierparels kweekten, maar ze hadden niet de kwaliteit en schoonheid die op de markt nodig waren.
Mikimoto gebruikte oesters van de Akoya-variëteit, probeerde verschillende manieren om ze te houden, bracht zandkorrels van verschillende groottes in het lichaam van het weekdier en zocht naar de optimale plaats om een zandkorrel in te brengen. Dagen na dagen gingen maanden voorbij, en plotseling stond de Simmei-baai onder water, het plankton stierf uit en oesters begonnen erachter te sterven. Enkele Kōkichi wisten te redden, maar veel moest opnieuw worden begonnen.
En op de een of andere manier ontdekte Kōkichi, terwijl hij een andere schelp opende voor inspectie, er een parel in. Het was een overwinning. Vanaf dat moment ging Mikimoto met nog meer ijver aan de slag. Ondanks het feit dat zijn financiële middelen toen in de meest deplorabele staat verkeerden en zijn vrouw, die zijn trouwe assistent en vriend was, onverwachts stierf, bleef Mikimoto Kōkichi volhardend handelen. In 1896 vroeg hij een patent aan voor zijn methode om parels te kweken.
En in 1905 vond Mikimoto tussen de volwassen schelpen een vrij grote ronde parel met een lichtroze kleur. De experimenten eindigden in een overwinning en nu is Mikimoto begonnen zijn technologie voor het kweken van parels om te zetten in massaproductie. Al snel opende hij zijn eigen winkel, waarin de unieke schoonheid van parels die op zijn boerderij waren gekweekt, halskettingen, armbanden, hangers, oorbellen sierde.
Het bleek dat de parelschatten van Mikimoto op geen enkele manier inferieur waren aan monsters uit India, Arabië, Ceylon. Mikimoto heeft buitengewone resultaten behaald. Nu is dezelfde parel, die tot nu toe zo zeldzaam en onbereikbaar leek en werd verkregen door het gevaarlijke werk van duikers, hier in zijn handen.
En is het zo simpel? Nee, het lijkt misschien alleen zo voor degenen die absoluut geen idee hebben hoeveel werk zo'n indrukwekkend resultaat is bereikt. Immers, zelfs nu, nu de experimenten zijn voltooid en alleen parels moeten worden geoogst, produceert zelfs nu nog slechts de helft van de schelpen van weekdieren die door specialisten van Mikimoto worden geëxploiteerd, en onder hen was slechts 5% van de parels van de hoogste kwaliteit. kwaliteit. Daarom was een enorme oogst mogelijk met de uitbreiding van de productieschaal. In de buurt van Toboi's geboorteplaats, waar Mikimoto ooit een jongen was, kocht hij stukken land voor nieuwe boerderijen.
Op het eiland Ojima, waar zijn eerste boerderij was gevestigd, werd een complex gebouwd met een productie voor het kweken van schelpdieren, demonstratieruimtes, sorteerwinkels, winkels.
De winkels verkochten niet alleen prachtige parelsieraden, maar ook losse parels, die je in elke hoeveelheid kon kopen en je eigen sieraden naar eigen ontwerp kon maken. Er was ook een restaurant en verschillende watershows. Van parels, zoals van een kinderontwerper, begon Mikimoto producten te verzamelen - kopieën van tempels en beroemde monumenten, vogels, vlinders, Boeddha-beeldjes en nog veel meer. Dit waren buitengewoon mooie parelproducten gemaakt van fijne en hoogwaardige parels. Leuke "snuisterijen" waren erg duur.
Mikimoto, die ooit begon met het verhandelen van noedels, is een van de rijkste mensen van het land geworden. Hij gebruikte veel geld om het hele gebied uit te rusten, waar hij zijn enorme huis aan de kust bouwde, Shinjukaku genaamd, of het paleis van een lang leven. De naam werd op het gehoor waargenomen als het Pearl Palace. Mikimoto legde spoorlijnen en snelwegen aan die toeristen naar zijn Pearl Island brachten, plantte kersen-, esdoorn- en kamferbomen.
Zowel de weg als het eiland verrukten mensen op elk moment van de schoonheid van het landschap. En hijzelf werkte ook lange tijd aan zijn microscoop, en soms, in zijn vrije tijd, zat hij graag tussen de volwassen bomen, peinzend in de verte naar de zee kijkend.
Wat dacht hij? Misschien over hoe moeilijk zijn leven begon, of over het feit dat alles wat wordt verworven en gecreëerd een kwestie is van het grootste en harde werk. Of misschien is alles in deze wereld vergankelijk, en het aardse leven is een moment, en de eeuwigheid - ze denken er gewoon niet aan terwijl je jong bent ...
