Wanneer stichtiet aan serpentijn wordt toegevoegd, gebeurt er magie: het verschijnen van een unieke steen volgens Atlantisiet! En aangezien het hele punt over stichtit gaat, betekent dit dat we er voornamelijk over zullen praten. Stichtiet is een zachte edelsteen die roze, lila of paars van kleur is. Stichtiet zie je het vaakst in serpentijn, dat meestal wordt verkocht onder de handelsnaam Atlantisite.
Is stichtiet zeldzaam? Ja, stichtitis is vrij zeldzaam. Gefacetteerde stichtieten zijn ongelooflijk zeldzaam, omdat de kwetsbare aard van de steen het snijden bijna onmogelijk maakt.
Laten we de details ontdekken - hoe de steen werd ontdekt, waar hij wordt gedolven en de ongelooflijke combinatie van paars en groen bewonderen in het prachtige Atlantisiet.
Wat is stichtiet
Een alternatieve naam voor stichtiet is chroom-brugnatelliet, een verkeerde benaming die de Duitse mineraloog Laura Hesner in 1912 gaf voordat verdere analyse was uitgevoerd.
Een andere naam voor stichtiet uit Tasmanië is Tasmaniet. De naam wordt echter vaker toegepast op sedimentair gesteente dat algen bevat, genaamd Tasmanieten.
Tasmaniet in serpentijn:
Kenmerken van stichtiet
Stichtiet is een gehydrateerd chroom- en magnesiumcarbonaatmineraal. De formule van het mineraal kan worden geschreven als Mg6Cr3+2(OH)16[CO3] 4H2O of Mg6Cr2(CO3)(OH)16 4H2O. IJzer is een veel voorkomende onzuiverheid. Stichtiet wordt vaak gemengd met chromiet, serpentijn of beide gevonden.
Het mineraal zelf is erg zacht, slechts iets harder dan talk. Net als talk voelt het vettig aan. Stichtiet heeft echter een flexibele maar inelastische sterkte (een maatstaf voor de weerstand van een mineraal tegen spanning of druk), wat betekent dat het kan worden gebogen, maar vervolgens in zijn nieuwe, gebogen vorm zal blijven. Talk valt daarentegen uiteen in dunne vellen of vlokken.
Het belangrijkste type stichtiet is een gesteente dat stichtiet en serpentijn bevat.
Mineralogen noemen dit gesteente gewoonlijk eenvoudigweg "stichtiet in serpentijn", maar een bekende handelsnaam is "Atlantisite".
De steen is als een fragment van een eeuwenoud verzonken fantastisch continent en een klein deel van deze schoonheid wordt slechts op een klein stukje van de planeet gevonden...
Opgemerkt moet worden dat de handelsnaam "Atlantisite" is geregistreerd op naam van Gerald Pauley voor materiaal van Stichtite Hill in Tasmanië.
Hoe ziet Atlantisiet eruit? Over het algemeen zijn de dominante tinten van de steen groen (serpentijn) en paars (stichtiet).
De tint groen varieert van pastel tot diep paars, en donkerpaars kan vaak verschijnen als aderen, knopen of vlekken. Chromiet en magnetiet zijn meestal ook aanwezig, waardoor het mengsel een zwarte kleur krijgt.
Atlantisiet wordt regelmatig nagemaakt! Voorbeeld:
Stichtiet kan soms verward worden met purpuriet, sugiliet en charoiet. Naast het feit dat iedere edelsteen paars is, is deze geheel uniek.
Stichtit:
Maar de gelijkenis met purpuriet is sterk.
Stichtiet versus purpuriet:
- Purpuriet is een mangaanfosfaatmineraal. Het komt meestal in een donkerder en breder scala aan kleuren dan stichtiet, waaronder bruinzwart, violet, paars of donkerrood.
- Stichtiet kan een rijke kleur hebben, maar is meestal lichter van kleur.
De beoordeling van stichtiet is niet zo traditioneel als die van andere stenen, omdat het gewoonlijk niet in edelstenen wordt gesneden.
Kleur: het grootste deel van het materiaal is paars van kleur, hoewel sommige roze zijn. De schaduw is meestal lichter, maar kan ook diep zijn.
Groene en gele insluitsels zijn goed voor Atlantisiet, maar te veel zwarte en bruine insluitsels kunnen de waarde verminderen. Hoe hoger de verzadiging, hoe beter.
Snee: Omdat het niet geschikt is om te snijden, wordt de meeste stichtiet in cabochons en kralen gesneden.
Transparantie: De meeste stichtietstenen zijn ondoorzichtig, dus zeldzame doorschijnende exemplaren kunnen een hogere waarde hebben.
Geschiedenis van de ontdekking van de steen
Stichtiet werd voor het eerst officieel ontdekt in 1910 in het voormalige mijndistrict Dundas in Tasmanië, Australië.
Dundas was van oudsher een belangrijke mijnstad, maar is sindsdien een spookstad geworden, waar er sinds 2017 slechts één getrouwd stel woonde.
Voormalig hoofdchemicus van de Mount Lyell Mining and Railway Company A.S. Wesley wordt gecrediteerd voor de eerste ontdekking van stichtiet. De eerste beschrijving kwam echter van de Tasmaanse mineraloog William Frederick Petterd, gevolgd door de analyse van Wesley in 1910.
Wesley noemde het nieuwe mineraal naar Mount Lyell-mijnmanager Robert Carl Sticht (Sticht), een Amerikaanse metallurg die bekend stond om het ontwikkelen van het smelten van pyrietkopererts en het helpen transformeren van het mijncomplex
Aanvullende analyses van het mineraal werden uitgevoerd door de Duitse chemicus Laura Hesner in 1912, waar ze het ten onrechte chroom-brugnatelliet noemde, en door de Amerikaanse geoloog William Frederick Fauchage in 1920.
Mijnbouwlocaties
Sinds de eerste ontdekking daar is Tasmanië een belangrijke bron van stichtiet gebleven.
Andere bekende bronnen:
Algerije, Brazilië, Canada, India, Marokko, Rusland, Schotland, Zuid-Afrika, Zweden, Zimbabwe.
Welnu, “lila in groen” in de vorm van Atlantisiet kan alleen worden verkregen uit de Stichtit Hill-mijn in Tasmanië.
Mooi, zoals in zijn natuurlijke vorm.
Hetzelfde met sieraden!
