Birmit to rzadka odmiana bursztynu, charakteryzująca się dobrą twardością, co pozwala na szlifowanie go jak innych kamieni szlachetnych.
Ten piękny kamień wydobywany jest w Azji Południowo-Wschodniej, w Myanmarze, który kiedyś nazywano Birmą - stąd nazwa bursztyn. Kolor birmeitu waha się od jasnożółtego do ciemnobrązowego. W Europie jego istnienie znane jest od ponad dwóch stuleci. Ale w Azji jest używany od 2 tysięcy lat.
Podobnie jak inne rodzaje bursztynu, birmit może pochwalić się ogromnym wiekiem – naukowcy początkowo skłaniali się ku 50 milionom lat, później stwierdzili, że znalezione próbki mają co najmniej 97 milionów lat.
Właściwości birmitu
Skład chemiczny birmitu ogólnie można zapisać następująco: około 80% węgla, 11,5% wodoru, 8,43% tlenu i 0,02% siarki. Jego twardość w skali Mohsa może osiągnąć 3 jednostki. Ostatni punkt to jedna z jego najbardziej niezwykłych cech, ponieważ dzięki temu bermit daje się szlifować jak błękitny bursztyn dominikański, lider twardości wśród skamieniałej żywicy.
Bursztyn birmański, jak każdy bursztyn, również słabo przewodzi prąd, ale jest dobrze naelektryzowany.
Ciekawostka: właściwość bursztynu do przyciągania trocin i lekkich przedmiotów po potarciu o wełnę lub skórę po raz pierwszy zauważył grecki filozof Tales z Miletu, a samo słowo „elektryczność” pochodzi od greckiego „elektron” – „bursztyn (istnieje teoria, że od łacińskiego „electricus”, którego jednym ze znaczeń jest również „bursztyn”).
Ciekawostki o bursztynie birmańskim
Oprócz wysokiej twardości Birmit znany jest z licznych inkluzji przedstawicieli flory i fauny. Jedna z najbogatszych kolekcji bursztynu birmańskiego znajduje się w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku. Ponad 3000 gatunków owadów: skorki, mrówki, modliszki, fragmenty roślin.
W 2016 roku dokonano wyjątkowego odkrycia: część pierzastego ogona dinozaura została znaleziona wewnątrz kawałka birmańskiego bursztynu. Pomogło to zwrócić uwagę na ogromny potencjał bursztynu jako narzędzia do badania złożonych starożytnych organizmów i zwierząt „w objętości”.
Największy birmit znajduje się w londyńskim Muzeum Historii Naturalnej, jego waga wynosi 15 kilogramów. Znajduje się tu także druga co do wielkości kolekcja bursztynu z „żywymi” inkluzjami – liczy 1200 egzemplarzy.
Idealnie przezroczysty beermite to rarytas kolekcjonerski. I, jak wspomniano powyżej, takie kamienie można ciąć, ale nie każdy mistrz podejmie tę pracę ze względu na jej dużą złożoność. Główną formą prezentacji bursztynu jest nadal polerowany kaboszon.
I choć birmit jest znacznie twardszy od zwykłego bursztynu, wymaga również starannej pielęgnacji i czyszczenia zgodnie z pewnymi zasadami.
