Sa madaling araw, tahimik ang Fifth Avenue sa New York. Huminto ang taxi sa harap ni Tiffany at bumaba si Holly Golightly. Nakasuot siya ng napakagandang black sheath dress at pearl necklace, at sa kanyang mga kamay ay isang paper bag na may mga croissant at isang tasa ng kape. Tumungo siya sa bintana ng tindahan at nag-almusal, hinahangaan ang marangyang alahas. Ito ang isa sa mga umaga na hinahanap ni Holly ang kaligtasan mula sa itim na kapanglawan sa Tiffany's. Kung saan ang lahat ay magaganda at marangal, kung saan maraming mababait, maayos ang pananamit at kung saan walang masamang mangyayari.
Ang maalamat na pelikulang "Breakfast at Tiffany's" ay inilabas noong 1961, nang ang panahon ni Jean Schlumberger, isang natatanging mag-aalahas, na nauugnay sa isa sa mga pinakamaliwanag na pahina sa kasaysayan ng kumpanya, ay nagsimula sa Tiffany. Sa pagliko ng 1940s at 1950s, napansin ni Tiffany ang pagbaba ng interes sa kanilang sariling mga produkto, lalo na sa mga kabataan, at ang alahas ng Schlumberger, na sa oras na iyon ay may sariling kumpanya ng alahas, ay isang malaking tagumpay.
Noong 1955, isinuot sila ni Countess Mona von Bismarck, Harper's Bazaar fashion editor na si Diana Vreeland, socialite Babe Paley, na bahagi ng inner circle ni Truman Capote at naging isa sa mga prototype ni Holly Golightly, aktres na si Greta Garbo at iba pa. Kaya naman noong 1956 ang pinunong " Tiffany, Walter Hoving ay nag-imbita kay Jean Michel Schlumberger na pumalit bilang vice president at binibigyan siya ng kumpletong kalayaan sa pagpapahayag at walang limitasyong pag-access sa mga mahal at semi-mahalagang mga bato ng kumpanya ng alahas.
Ang 1960s at 1970s ay panahon ng eksperimento, eclecticism, pinaghalong haute couture at prêt-à-porter. At si Schlumberger, kasama ang kanyang ligaw na imahinasyon, hindi mauubos na mga ideya at pagkauhaw na lumikha ng imposible, ay naging mas may kaugnayan kaysa dati. Ang kanyang alahas ay kaakit-akit at maliwanag, madalas na malaki at palaging kahanga-hanga dahil ang may-akda ay nakahanap ng mga kagiliw-giliw na kumbinasyon ng mga bato at nag-imbento ng mga kumplikadong hugis, habang hindi inaalis ang alahas ng pagkakaisa at pagiging sopistikado. Ang mga ito ay perpekto upang umakma sa mga simpleng solid color outfit na sikat noong panahong iyon, tulad ng itim na damit ni Givenchy mula sa Breakfast at Tiffany's o Jackie Kennedy's laconic suit.
Sa pamamagitan ng paraan, sa panahon ng kampanya sa advertising ng pelikulang "Breakfast at Tiffany's", lumitaw si Audrey Hepburn sa isang kuwintas na Tiffany na nilikha ni Jean Schlumberger. Binubuo ito ng mga mamahaling banda ng brilyante, at sa gitna ay inilagay ang maalamat na dilaw na brilyante na tumitimbang ng 128,54 carats.
Ang brilyante na ito ay natagpuan noong 1877 sa South Africa, at sa loob ng halos 150 taon ay naging pangunahing kayamanan ng kumpanya ng alahas at isa sa pinakamalaking dilaw na diamante sa mundo. Pinahahalagahan ni "Tiffany" ang brilyante na parang apple of their eye (bagama't minsan ay sinubukan pa nilang ibenta, ngunit walang bumili) at iilan lamang ang pinarangalan na magsuot nito. At hanggang 1957, nang maganap ang pampublikong pasinaya ng bato, ito ay ganap na nakahiga sa imbakan. Pagkatapos ay idinisenyo ni Jean Schlumberger ang kuwintas na laso ng brilyante para sa kanya. Ang kuwintas ay isa sa mga unang gawa ni Schlumberger bilang empleyado ng Tiffany, na nagpalakas sa posisyon ng master sa kumpanya ng alahas.
Nang maglaon noong 1976, ginawa ni Schlumberger ang brilyante bilang isang brooch na "Bird on a Stone", na gumawa ng hugis-ibon na pin mula sa ginto, platinum at diamante para dito. Sa oras na iyon, ang Bird on a Stone brooches ay itinuturing na iconic na Tiffany na alahas. At nagsimula ang kanilang kuwento labing-isang taon na ang nakalilipas, noong 1965.
Isang magandang araw, dinala ni Jean Schlumberger ang asul na velvet box sa kanyang studio sa Tiffany's sa Fifth Avenue, kung saan nagtipon ang kanyang mga katulong at kasamahan sa pag-asa, sabik na tingnan ang bagong likha ng master. Ang kilalang kritiko sa fashion at mamamahayag na si Eugenia Sheppard ay kabilang sa mga katulong ng mag-aalahas at inilarawan ang sandali sa ganitong paraan:
“Suot niya ang Balenciaga navy blue na cotton work jacket, eksaktong kapareho ni Cristobal mismo. Pagkaupo niya at binuksan ang takip ng blue velvet box, napangiti ang lahat. At ang isang babae, na nakatingin sa loob, ay tumawa.
Ano ang nagpatawa sa kanila? Oo, isang maliit at napaka-masungit na ibon, nakaupo sa isang malaking bato, ang lumitaw sa mga mata ng mga katulong ng Schlumberger.
Pagkalipas ng ilang linggo, tumawa din ng malakas ang presidente ng Tiffany nang makita niya ang brotse, kung saan sinabi sa kanya ni Schlumberger:
"Para sa ilang kadahilanan, ang brooch na ito ay nagpapasaya sa lahat. Pero hindi nakakatuwa, nakakatuwa. Mayroong napakahusay na linya dito at ayaw ko sa mga nakakatawang bagay, dahil ang alahas ay hindi biro."
Malinaw, ang epekto ay nasiyahan sa parehong Schlumberger at Tiffany, ang brooch ay naging hindi kapani-paniwalang tanyag at muling ginawa gamit ang iba't ibang mga bato - citrine, aquamarine, amethyst, lapis lazuli, tourmaline at pangunahing kayamanan ni Tiffany, ang dilaw na brilyante na binanggit sa itaas.
Nakakapagtataka na si Schlumberger ay itinuro sa sarili sa negosyo ng alahas, wala siyang propesyonal na edukasyon sa lugar na ito, ngunit siya ay isang mahusay na draftsman, na kayang ilarawan ang lahat na ipinanganak sa kanyang imahinasyon. Ito ay sa pagguhit na nagsimula ang lahat ng kanyang mga dekorasyon. Una, gumuhit siya ng sketch sa tinta sa isang manipis na makinis na tracing paper, pagkatapos ay tinakpan ang sketch na may gouache, na nagbibigay ng malambot na mga anyo ng likido sa kanyang mga produkto.
Higit sa lahat, si Schlumberger ay naging inspirasyon ng mga natural na motif - mga bulaklak at halaman, mga hayop, mga ibon, karagatan at mga naninirahan dito, na pinanood niya nang may labis na interes sa kanyang mga paglalakbay sa Bali, India, Thailand at Caribbean. Doon, sa kanyang tahanan sa Guadeloupe, nalikha ang marami sa mga kakaibang alahas ni Schlumberger, kabilang ang Bird of Paradise, Parrot, Seahorse King, Jellyfish brooches, at marami pa.
"Gusto kong makuha ang pagkakaiba-iba ng uniberso. Pinagmamasdan ko ang kalikasan at nakahanap ako ng inspirasyon dito," isinulat ni Jean Schlumberger.
Ang kamangha-manghang Dolphin brooch ay isa rin sa mga iconic na piraso ng Schlumberger jewellery at ginawang tanyag ng 11th century cinema icon na si Elizabeth Taylor. Natanggap niya ang brotse bilang regalo mula sa kanyang asawang si Richard Burton noong Agosto 1964, XNUMX, sa okasyon ng premiere ng pelikulang "Night of the Iguana" (ngayon ang kanyang brooch ay tinatawag na "Night of the Iguana" brooch).
Nang maglaon, lumitaw ang aktres nang higit sa isang beses kasama ang kanyang Dolphin, mas pinipili ito kaysa sa iba pang mga alahas mula sa kanyang koleksyon. At ang koleksyon ng alahas ni Elizabeth Taylor, dapat tandaan, ay namumukod-tangi.
Noong 2011, ibinenta ito ng auction house ni Christie sa halagang $116 milyon, isang halaga na wala pang natalo sa auction ng alahas ni Christie simula noon. Ang Dolphin brooch mismo ay nagkakahalaga ng bagong may-ari ng isang milyon dalawang daang libong dolyar, na may average na halaga na isang daang libo. Ayon sa impormasyong ipinahayag sa isang dokumentaryo tungkol sa kumpanya ng alahas ng Tiffany, mayroon lamang 11 Dolphins sa mundo ngayon.
Mayroong dalawang iba pang nautical-themed na mga piraso ng Schlumberger sa koleksyon ng Elizabeth Taylor, ang Sea Flower na may mga sapphires at diamante, na nilikha noong 1956, at mga sapphire starfish na hikaw.
Isa sa mga palatandaan ng mga disenyo ni Jean Schlumberger ay ang paggamit ng isang muling nabuhay na 18th century enameling technique, paillonné. Ito ay isang napakahirap na pamamaraan, na isang multi-layer na aplikasyon ng enamel sa manipis na mga sheet ng 60 carat gold foil. Ang translucent colored enamel ay sunud-sunod na inilapat at pinaputok ng hanggang XNUMX beses, na nagreresulta sa mga rich shade na may hindi pangkaraniwang lalim ng kulay.
Sa diskarteng ito, lumikha si Schlumberger ng isang serye ng mga maliliwanag na pulseras, na naging kilala bilang "Jackie's Bracelets", dahil sila ay literal na sinasamba ng asawa ng US President John F. Kennedy - Jacqueline. Binili niya ang kanyang unang pulseras noong 1962 at mula sa sandaling iyon ay nagsimulang kolektahin ang mga ito, na ginagawang bahagi ng kanyang istilo ang accessory na ito.
At natanggap ni Jackie ang kanyang unang piraso ng Schlumberger na alahas noong 1960 bilang regalo mula sa kanyang asawa para sa pagsilang ng kanilang anak na si John F. Kennedy Jr. - ito ay isang eleganteng Two Fruits brooch na gawa sa ginto, diamante at rubi.
Ngunit sa lahat ng mga likha ni Jean Schlumberger, ang kanyang mga marangyang kuwintas ang pinakakahanga-hanga.
"Sinusubukan kong gawin ang lahat na parang lumalaki, hindi pantay, magulo, organic, gumagalaw"- sabi ng mag-aalahas.
At ang bawat kwintas na kanyang nilikha ay nagpapatunay sa mga salitang ito. Tingnan lamang ang katangi-tanging "Breath of Spring" na gawa sa malalaking maraming kulay na mga bato na ipinasok sa pagitan ng mga intersecting na laso ng brilyante, na pinalamutian ng mga bulaklak na jasmine ng brilyante. O isa sa mga pinakasikat na "Vrille" na kuwintas, na isang rubellite fringe, sa gilid kung saan inilalagay ang malalaking bulaklak ng brilyante. O iba pang mga kuwintas na ipinakita sa koleksyong ito.
Si "Tiffany" ay niluwalhati si Schlumberger sa buong mundo, ngunit ang kanyang landas sa negosyo ng alahas ay nagsimula nang mas maaga. Ang pag-ibig sa sining ay nagising sa kanya sa kanyang kabataan, ngunit ipinagbawal ng kanyang mga magulang si Jean na gumuhit ng propesyonal, iginiit na dapat siyang maging isang bangkero. Ipinadala siya sa Berlin noong 1930 upang matuto ng pagbabangko, ngunit sa lalong madaling panahon natuklasan niya ang isang ganap na lamig sa mga numero at mga kalkulasyon at umalis patungong Paris upang ikonekta ang kanyang buhay sa sining magpakailanman.
Gumagawa siya ng kanyang mga unang piraso ng alahas mula sa mga materyales na natagpuan niya sa mga palengke ng pulgas sa Paris, ngunit ang mga unang gawang ito ay nakakaakit ng atensyon ni Elsa Schiaparelli at kinukuha siya nito upang lumikha ng mga costume na alahas at mga butones para sa kanyang mga surreal na koleksyon. Sa oras na ito, marami sa kanyang mga nakakatuwang dekorasyon ay lumilitaw sa anyo ng mga harlequin at bows, beetles at butterflies, ostriches at acrobats, atbp.
Noong 1939, dumating si Jean Schlumberger sa New York at dito, kasama ang isang kaibigan sa pagkabata at propesyonal na alahero na si Nicolas Bongard, nagbukas ng isang maliit na tindahan, at sa pinakasentro, sa Fifth Avenue, kung saan, bukod sa iba pang mga bagay, ang pangunahing gusali ng Tiffany. ang kumpanya ng alahas ay matatagpuan. Coincidence o tadhana? Sino ang nakakaalam. Ang gawain ng kanilang maliit na pagawaan ng alahas ay naantala ng digmaan.
Si Schlumberger ay sumali sa hukbong Pranses at lumahok sa Labanan sa Dunkirk at pagkatapos ay nagsilbi sa ilalim ng utos ni Heneral Charles de Gaulle. Bumalik si Jean sa New York noong 1947. Kasama si Bongar, muling binuksan niya ang tindahan (kahit na ngayon ay nasa East 21st Street) at mabilis na nakamit muli ang katanyagan. At sa katanyagan ay dumating ang isang hindi kapani-paniwalang alok mula kay Tiffany, na tinanggap niya at matagumpay na nagtrabaho sa kumpanya hanggang sa kanyang kamatayan noong 1987.
Si Schlumberger ay pinahahalagahan ng Tiffany Jewellery Company - naging isa siya sa apat na maalamat na designer na ang pangalan ay makikita sa tabi ng pangalan ng kumpanya sa bawat piraso ng alahas na nilikha niya.
“Bakit hindi kamukha ng iba ang alahas mo? Anong mga trick ang ginagamit mo, ano ang sikreto? minsang tanong ng isang mamamahayag kay Jean Schlumberger.
Sumagot ang master: "Sa alahas, ang lahat ay nakasalalay sa masining na disenyo. Kung ang sagisag ng ideya ay posible, ang natapos na dekorasyon ay tiyak na malalampasan ang graphic na anyo nito. Kami, tulad ng iba, ay gumagamit ng parehong mga diskarte, tulad ng iba, gumagamit kami ng tulong ng mga masters na may karaniwang edukasyon sa larangan ng sining ng alahas. Ang pagkakaiba lamang ay hinihiling namin sa mga master na gawin kung ano ang tila imposible sa unang tingin. Kailangan mong subukan, mag-eksperimento, at ang mismong proseso ng trabaho ay nakakakuha at nagbibigay inspirasyon.
