با نگاهی به جواهرات لذت بخش Art Nouveau، شخص ناخواسته این سوال را می پرسد - استادان چگونه توانستند چنین چیزهای شکننده و دوست داشتنی بی وزنی بسازند؟ بال‌های میکای سنجاقک‌ها، برگ‌ها و گلبرگ‌های گل‌ها در رگ‌های زنده و البته بال‌های رنگارنگ و لرزان پروانه‌ها بسیار شگفت‌انگیز هستند!
راز تزئینات هوا جواهرات هنر نو در مهندسی مینای شیشه ای ویترای مینی، که نام آن Plique-à-jour است (به فرانسوی به معنای "اجازه دادن در نور روز").
این نوع مینای کلوزون بسیار زمان بر و پیچیده است. یک بستر موقت روی قاب فلزی بافته شده دکوراسیون اعمال می شود.
سپس - مینای دندان چند رنگ.
پس از آن، محصول پردازش می شود، که در آن بستر موقت حذف می شود.
و موجودی شکننده و درخشان متولد می شود.
این تکنیک نیازمند توجه و دقت و ظرافت جواهرات است، زیرا هر حرکت اشتباه در حین عملیات حرارتی و سنگ زنی می تواند کل کار را از بین ببرد.
گالری با گل های هنر نو:
در قرن ششم پس از میلاد، تکنیک plique-à-jour در روسیه شناخته شده بود، اما در حدود قرن سیزدهم به دلیل تهاجمات و جنگ ها از بین رفت.
این تکنیک توسط استادان اروپای غربی پذیرفته شد و اصطلاح فرانسوی در حدود قرن چهاردهم ظاهر شد.
شرح کامل این فرآیند در رساله های بنونوتو سلینی در سال 1568 نشان داده شده است.
در پایان قرن نوزدهم، در طول احیای سنت های جواهرسازی، تکنیک مینای کلوزونی در روسیه محبوبیت خاصی پیدا کرد.
خوب، در غرب به plique-à-jour - روسی - روسی plique-a-jour می گویند
گالری با پروانه های زیبای هنر نو:
